ضررهای هوش مصنوعی نقد و منافع آن نسیه

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک، هوش مصنوعی یا به اختصار (AI) تحولی است که اکنون به بخش ثابتی از فرهنگ و ادبیات بشر تبدیل شده است.

تا جاییکه برخی دولتمردان همچون پوتین هوش مصنوعی را تبدیل به سوژه ای برای طنز و دست انداختن زیردستانشان می کنند و از جایگزینی آنها با AI سخن می گویند.

اما واقعیت ماجرا چیست؟ آیا مشاغل ما در خطر هستند؟ و تهدید بیکارشدن بسیاری از ما جدی است؟

فیلیپ لیاپف که یک حسابدار است می گوید: «چهل سال است که این تهدید بالاسر من بوده و همه به من می گفتند که این شغل خوبی نیست و کامپیوتر جای تو را خواهد گرفت. البته این اتفاق هیچوقت نمی افتد، هرچقدر هم که یک نرم افزار هوشمند باشد، هنوز این آدم ها هستند که باید به آنها دستور بدهند که چه کاری انجام دهند. بنابراین ابزار مناسبی هستند و خود من هم از آنها استفاده می کنم اما قرار نیست نسل حسابدارها منقرض شود».

اما اکثر مردم عادی در این حد خوشبین نیستند. همچنین اکثر اقتصاددانان هم بر این نظر هستند که ضررهای هوش مصنوعی نقد بوده و منافع آن نسیه.

پروفسور سایمون جانسون، استاد مدیریت اقتصاد جهانی در دانشگاه ام آی تی می گوید: «هوش مصنوعی قطعا این پتانسیل را دارد که به نابرابری دامن بزند. البته می تواند برای باقی مردم نیز مفید باشد اما گاهی اوقات تحولات بزرگ تکنولوژیک طی صد سال و یا حتی بیشتر طول کشیده تا در نهایت در اختیار اکثر مردم قرار گیرد».

به عنوان مثال استفاده گسترده از گاوآهن در کشاورزی یک تحول تکنولوژیک بزرگ در دوران قرون وسطی بود. اما صدها سال طول کشید تا منافعش شامل حال خود کشاورزان نیز گردد.

پروفسور جانسون در ادامه توضیح می دهد که «بزرگترین جهش بشر انقلاب صنعتی یعنی ظهور کارخانه ها و گسترش شهرنشینی بوده است. البته این تحول نیز در نوع خود زمانبر بوده است. به عنوان مثال در بریتانیا که یکی از پیشگامان انقلاب صنعتی بوده، حدودا صد سال طول کشید که این تکنولوژی در همه ابعاد اقتصادی نمود پیدا کند».

این در حالی است که جهش بعدی یعنی تولید برق در اوایل قرن بیستم نزدیک به سی سال زمان برد تا کیفیت زندگی را برای همه مردم تغییر دهد.

حال پرسش اینجاست که با توجه به سرعت پیشرفت هوش مصنوعی، قرار است چه زمانی همه ما به این مقطع برسیم که زندگی بدون AI برای ما غیرقابل تصور باشد؟ به تخمین پروفسور جانسون نهایتا تا پنج سال دیگر.

بنابراین انتظار می رود که ازین پس مشاغل بیشتری به خطر بیفتند و یا چه بسا بطور کامل از بین بروند. و نگرانی ها ازین بابت واقعی است.

اما نگرانی از تهدید حیاتی بشر توسط هوش مصنوعی تا چه حد واقعی است؟ یا به عبارتی آیا قرار است داستان فیلم ترمیناتور و سیطره کامل AI و ربات ها بر کل بشر به واقعیت بدل شود؟ برای رسیدن به جواب این سوال، چه کسی بهتر از خالق این فیلم یعنی جیمز کامرون.

جیمز کامرون می گوید: «قطعا نگرانی ها را درک می کنم اما نمی خواهم بگویم که من در سال 1984 به شما هشدار دادم ولی گوش نکردید. اما جدای از شوخی شما باید رد پول را بگیرید و اینکه چه کسانی هوش مصنوعی را می سازند؟ آنها یا بدنبال تسلط بر سهم بازار هستند یا اینکه برای اهداف دفاعی آنرا می سازند؟ و به این ترتیب بهش پارانویا آموزش می دهند. به نظرم تبدیل هوش مصنوعی به سلاح، بزرگترین خطر ممکن خواهد بود. فکر میکنم به یک چیز مانند رقابت تسلیحات هسته ای در عرصه هوش مصنوعی برسیم. چون اگر ما نسازیم بنابراین بقیه می سازند و همینطور ماجرا شدت خواهد گرفت».

کامرون ادامه می دهد که «می توان صحنه نبردی را تصور کرد که در آن کامپیوترها در حال جنگ هستند آن هم با سرعتی که انسان هیچوقت نمی تواند به آن برسد».

بنابراین باز هم پای قدرت و رقابت بر سر حفظ این عنصر در میان است. پس در بهترین حالت تنها می توان امیدوار بود که بین قدرت های بزرگ جهان همچون سلاح اتمی، در زمینه هوش مصنوعی نیز نوعی توازن برقرار شود. چراکه در غیراینصورت تهدید AI نه فقط محدود به زندگی بشر، بلکه متمرکز بر حیات بشر خواهد بود.