«نوستالژیکده صداوسیما» تا کجا برنامه‌های آرشیوی پخش می‌کند؟
بالاخره ضعف تولید کیفی در تلویزیون سراغ حوزه خبر را نیز گرفت و بخش‌های مختلف خبری نیز سراغ تکنیک‌های عجیبی برای جذب مخاطب را گرفتند و آن هم تاکید افراطی بر فانتزی کردن اخبار بوده، به گونه‌ای که بسیاری از بخش‌های خبری بیش از آنکه محتوای خبری قابل ملاحظه‌ای داشته باشد، مملو از انیمیشن‌ها، کارتن‌ها و… است که با برخی دیالوگ‌ها همراه شده و عملاً فاقد کارکرد اطلاع رسانی شده است.
به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک،رسانه ملی اصلاً وضعیت مالی خوب ندارد. لازم نیست آنچنان تحلیل‌گر بزرگی بود تا به این امر بدیهی پی برد، تنها کافی است سخنان عزت‌الله ضرغامی را در این ماه‌های اخیر بشنوید که از عدم تخصیص اعتبارات گله کرده و از بی پولی نالیده است. در چنین اوضاعی صداوسیما در عوض کوچک سازی سازمان اداری و چابک سازی و کم هزینه نمودن، سراغ شیوه مدت داری برای جبران این هزینه ها رفت و آنتن‌ها به برنامه‌های آرشیویی دو دهه پیش سپرده شد.
«نوستالژی» مهم ترین بهانه‌ای بود که در این زمینه بیان می‌شد تا بخش قابل توجهی از کنداکتور تلویزیون را با برنامه‌هایی پر کرد که برخی‌شان اگرچه دو دهه پیش و زمانِ نخستین پخش جذاب بودند اما اینک با سطح توقع مخاطبان تلویزیون که تجربه‌های وسیعی را مقابل مردمک چشمانشان داشته‌اند، همخوانی ندارد.
به عبارت واضح تر مخاطبی که انگشتش بر روی کنترل تلویزیون است و می‌تواند هزاران کانال را به عنوان گزینه تماشا داشته باشد، انگیزه ندارد تا کل وقتش را با برنامه‌هایی پر کند که بیست سال پیش تولید و پخش شده بود و حال تحت عنوان نوستالژی، جای تولیدات فیلم‌های دوبله روز، سریال‌های تولیدی روز و… را گرفته‌اند.
اگر یکی از بهترین سریال‌های تاریخ تلویزیون را بارها مشاهده کنید و حتی
در خبر هم گنجانده شود، چه حسی نسبت به این مجموعه پیدا می‌کنید؟