پاسخ مجری به انتقاد از«عربی بودن زبان اهل بهشت و عجمی بودن زبان اهل دوزخ»

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک،- على درستکار، مجرى برنامه «این شب ها» در یادداشتی درباره انتقادی که به سخن یکی از کارشناسان این برنامه شده بود، پاسخ داد.

به گزارش خبرآنلاین، روزنامه جمهوری اسلامی در مطلب امروز خود از یکی از کارشناسان صدا و سیما که در برنامه "این شب ها" حاضر می شود، انتقاد کرد و سخنان او را نادرست خواند. (متن این انتقاد را اینجا بخوانید.)

على درستکار، مجرى برنامه «این شب ها» در یادداشتی درباره انتقاد از جمله "زبان اهل بهشت عربی است و زبان اهل جهنم عجمی!"توضیح داده است.

درستکار نوشته است: «سؤالی، ذیل یکى از ده ها سؤال و موضوعى که در حدود ٢٠برنامه که درباره جان دادن، مرگ، قبر، برزخ و قیامت داشتیم، طرح شده بود؛ من ضمن آن همه بحث، یک بار پرسیدم «راستى زبان ما در آن دنیا چیست؟»؛ کارشناس هم مستند به نقلى از پیامبر اسلام -که از جمله ذیل آیه ١٩٥ سوره شعرا (قران به زبان عربى روشن است) فرموده اند: أنا أحب العربیة لأنها لغة أهل الجنة، (من عربى را دوست دارم؛ چون زبان اهل بهشت است.)- گفتند: «زبان در آن جهان، اساساً عربى است -البته نه از نوع عربى این جا؛ به همین دلیل هم تلقین میت و این ها به عربى است؛ در قیامت، زبان اهل بهشت، عربى است و زبان اهل عذاب، عجم است!»

مجری برنامه "این شب ها" در این یادداشت که در سایت شفقنا منتشر شده است، درباره چگونگی ایجاد این شبهه در ادامه گفته است: «من پس از اظهار حیرت از این پاسخ قاطع و اشراف علمى ایشان، شوخى بى جایى کردم و گفتم: «خب؛ خدا را شکر که من عربى بلدم!!» همین، دستاویز شبهه افکنان شد و چنین جا انداختند که: ١- هرکس عرب زبان است، به بهشت مى رود، ٢- عجم، یعنى فارسى و ٣- هر کس فارسى زبان است به جهنم مى رود!

در حالى که منظور از این پاسخ این بود که زبان اهل بهشت در درون بهشت، عربى است؛ عجم هم به معناى زبان گنگ و نامفهوم است که اهل دوزخ، گویا از شدت عذاب به لالى و گنگى مى افتند و زبانى نامفهوم مى یابند! و اگر عرب ها به فارس ها عجم مى گفته اند از این جهت بوده که زبان فارسى نزد ایشان مفهوم نبوده است.»

وی درباره کارشناس این برنامه که چنین پاسخی داده بود نیز عنوان کرده است: «آقاى سیدمرتضى خاتمى خوانسارى که پاسخ دهنده این پرسش بودند، فردى عالم، دانشمند و تأییدشده از سوى بعضى از اهل علم و دین هستند که سال هاست به شکل هاى مختلف، صادقانه و مؤمن به امر شریف تبلیغ دین مشغول اند که در این مورد صرفاً قربانى سمپاشى بدخواهان و داورى هاى نسنجیده دلسوزانى شده اند که نباید مى شد!

سزا نیست در چنین مواردى به صورت اغراق شده قضاوت کنیم و آب به آسیاب بدخواهان دین و کشور بریزیم؛ لابد تأیید می کنید که ما و شما موظفیم اراده و فکر و اندیشه خود را خود به دست بگیریم و به عموم مردم هم بیاموزیم تا خود، خالق پرسش هاى خود باشند و در بقا بر آموزه هایى حق که عمرى را با آن زیسته اند، راسخ باشند، نه آن که در برابر شیطنت هاى حساب شده و حقنماى بوق هاى باطل، – خدا نکرده – رنگ و راه ببازند و ببازیم؛ امروز یکى از وظایف جدى ما، آموختن راه هاى تثبیت و تحکیم مبانى و فروع اعتقادى در وجودمان است تا در برابر عوامل از بین برنده یا سست کننده دین و ایمانمان پیروز باشیم و عاقبت به خیر شویم.»