عدم اطلاع از نیازها؛ مهمترین مانع راه اندازی سامانه یکپارچه بانکی
دکترفرهاد فائز معاون بازاریابی و فروش شرکت خدمات انفورماتیک عنوان کرد:
صنعت بانکداری الکترونیک کشور با وجود تحریم، از رشد قابل قبولی برخوردار بوده، ولی تاثیر دوری از فضای تعاملات بانکی بین المللی و مغفول ماندن از کسب و کارهای بانکی، محسوس است.
وی خاطر نشان ساخت: متاسفانه کسب و کار بانکی و اصلی ترین منبع درآمد بانک ها در داخل کشور، بر معادله ساده سپرده–تسهیلات استوار است و برخلاف دنیا، نظام کارمزد خدمات بانکی برقرار نیست. برخی بانک ها در دوران قبل از تحریم، فعالیت ارزی داشتند و درآمدهای خوبی عاید ایشان می شد. در برخی موارد، 50 درصد EPS بانکها ناشی از فعالیت های ارزی بود. اما با محدود شدن این نوع فعالیت ها، صنعت بانکداری در ایران طی سالهای اخیر نتوانسته سود آوری خوبی داشته باشد.
وی در پاسخ به این سوال که در دوره پساتحریم باید به CORE داخلی تکیه کرد یا خارجی؛ می افزاید: باید ابتدا نیازها را شناخت و سپس تصمیم گیری کرد. بسیاری مواقع، بانک ها فقط می دانند که نیاز به خرید سامانه یکپارچه بانکی دارند. اما اینکه چه سامانه ای، با چه مشخصاتی و برای رفع چه نیازهائی؛ برایشان خیلی مشخص نیست. آنچه مسلم است؛ حرکت به سمت CORE خارجی آنهم بدون برنامه ریزی، اشتباه است. اگر نیازها مشخص شد و توان شرکت های داخلی، پاسخگو نبود؛ می توان برای بکار گیری سامانه های یکپارچه خارجی وارد عمل شد. البته تجربه نشان داده است که خرید محصول خارجی بدون سورس، در دراز مدت تهدیدی جدی به شمار می آید. خرید CORE با سورس هم هزینه بالائی دارد که با توجه به وضعیت مالی بانک ها و همینطور تحلیل سود- هزینه، حرکت به سمت آن در مقطع فعلی شاید به صلاح نباشد.
وی در خاتمه با اشاره به بخش اول سخنان خود تاکید نمود: بهر حال، بررسی عملکرد صنعت بانکداری در دوره تحریم، باید مقایسهای باشد. بی تردید در قیاس با سایر صنایع، صنعت بانکداری به همت دست اندرکاران بانکی کشور، عملکرد قابل قبولی داشته است.