یادی از زنده‌یاد دکتر یحیی امامی از پیشگامان دانش علم‌سنجی در ایران

به گزارش خبرنگار علمی ایسنا، دکتر یحیی امامی اواخر مردادماه 86 زمانی که برای انجام مطالعات جامعه‌شناسی در خصوص طرح رصدخانه ملی ایران، همراه با گروه مکان‌یابی رصدخانه عازم کاشان بود، در یک سانحه رانندگی به شدت مجروح شد. وی که تنها پنج روز پیش از این سانحه، صاحب یک فرزند پسر شده بود پس از مدتی بستری شدن در بیمارستان‌های کاشان و تهران، بعد از ظهر دوم شهریورماه در تهران درگذشت.

زنده‌یاد دکتر یحیی امامی که دانش‌آموخته رشته پزشکی و دانشجوی دکتری جامعه‌شناسی دانشگاه تهران بود، چندین سال در گروه علم سنجی مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور (وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و فن‌آوری) و از حدود یک سال و نیم قبل از فقدان زودهنگامش در گروه آینده‌اندیشی مرکز فعالیت داشت.

وی همچنین از اعضای کمیته راهبری طرح پایلوت آینده نگاری فن‌آوری ایران در افق 1404 بود.

زنده‌یاد یحیی امامی تحصیلات دکتری پزشکی خود را در سال 1374 در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به پایان برده بود و با این که به عنوان فارغ‌التحصیل ممتاز رشته پزشکی، امکان ادامه تحصیل و اخذ تخصص بدون شرکت در امتحانات را داشت به دلیل علاقه به مباحث جامعه‌شناسی، تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی‌ارشد جامعه‌شناسی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران پی گرفت و پس از پایان این مقطع در سال 1381 تحصیلات دکتری خود را در رشته‌ جامعه‌شناسی – با گرایش علم و فن‌آوری – در این دانشگاه ادامه داد و هنگام بروز سانحه دلخراشی که به فوت وی منجر شد در مرحله تدوین رساله دکتری خود بود.

زنده یاد دکتر امامی در کنار دکتر شاپور اعتماد از معدود فعالان و پایه‌گذاران مطالعات علم‌سنجی در کشور بودند که نخستین گزارش‌های مستند را از وضعیت علمی کشور بر اساس اطلاعات ISI تدوین کرده و تلاش داشتند با ارائه تصویری روشن از سی سال تولید جهانی علم ایران به تحلیل معرفت شناختی فعالیت‌های علمی در ایران بپردازند.

با تلاش‌های خالصانه و بی‌سر و صدای آنها و همراهان انگشت شمارشان در مرکز و موسسات دیگر بود که بحث رتبه علمی ایران در جهان، آمار تولیدات علمی کشور و رشد کمی و کیفی فزاینده آن، جایگاه ایران در رتبه بندی دانشگاه‌های جهان، ISI ایرانی و اسلامی و ده‌ها مقوله دیگر رفته رفته در حوزه سیاستگذاری و برنامه‌ریزی کلان علمی کشور مطرح و نقل محافل و مجالس شد.

از این پژوهشگر متعهد و پرتلاش در حوزه علوم انسانی و اجتماعی و سیاستگذاری علم و فن آوری در کشور که‌ از سرمایه‌های کم‌نظیر علمی کشور با آینده‌ای درخشان در حوزه علوم اجتماعی و سیاستگذاری علمی بود آثاری چند از جمله کتاب «سی سال تولید جهانی علم ایران» ( با دکتر شاپور اعتماد)، ترجمه «پیدایش کلینیک، دیرینه شناسی و ادراک پزشکی» (نوشته میشل فوکو)، «علم علم و تامل پذیری» (نوشته پیربوردیو) و «نکات اساسی در روان درمانی»(نوشته مایکل لوی) و مقالات «نقطه عطف در نظام آموزش عالی ایران» ‌(با دکتر شاپور اعتماد)، «تکوین حوزه عمومی و گفت و گوی عقلانی: بررسی موردی چند گروه دانشجویی» (با دکتر تقی آزاد ارمکی)، «ساختار معرفت علمی در ایران» (با دکتر شاپور اعتماد) و «جهانی شدن، مهاجرت و فقر در ایران» (با دکتر پویا علاءالدینی) و چندین گزارش از تولیدات علمی بین‌المللی ایران به یادگار مانده است.

پیکر این پژوهشگر جوان که هنگام فوت ناباورانه اش تنها 38 سال داشت در زادگاهش بهشهر به خاک سپرده شد.

انتهای پیام