کدینگ واحد؛ اتصال برخط بین بازیگران صنعت بیمه
ایجاد امکان اتصال برخط بین بازیگران صنعت بیمه با هدف به اشتراکگذاری منابع و قابلیتهای سازمانی در قالب دادهها و خدمات از طریق سامانههای اطلاعاتی و عملیاتی، پیشنیازهایی دارد که برآورده ساختن آن عزمی همگانی میطلبد.
امروز به واسطه رشد در استفاده از زیرساختهای مبتنی بر فناوری اطلاعات در عرصة مدیریت کسب و کار و تغییر انتظارات و ترجیحات مشتریان نهایی خدمات بیمه و همچنین ورود بازیگران جدید و استارتاپهای اینشورتک، این صنعت در حال تجربه گونهای از دگردیسی و تغییر پارادایم است. شکل گرفتن کانالهای جدید توزیع خدمات بیمهای و حرکت به سمت ارائه خدمات در هر زمان و هر مکان، به انضمام میل به افزایش تنوعگرایی در خلق ارزش مورد انتظار مشتریان در قالب محصولات جدید بیمهای، مرزهای جدیدی را برای قلمرو بیمهگری تعریف میکند؛ اما این رویکرد در مسیر فراگیر شدن خود چالشهای دشواری را پیش رو دارد؛ چرا که بخش عمدهای از مقیاسپذیری این رویکرد، بدون افزایش همکاریهای فنی و کسب و کاری بین شرکتهای بیمه و کارگزاران دیجیتال و بیمه مرکزی امکانپذیر نبوده و تحقق «یکپارچگی درونصنعتی» یا به عبارت دیگر، ایجاد امکان اتصال برخط بین بازیگران صنعت با هدف به اشتراکگذاری منابع و قابلیتهای سازمانی در قالب دادهها و خدمات از طریق سامانههای اطلاعاتی و عملیاتی، پیشنیازهایی دارد که برآورده ساختن آن عزمی همگانی میطلبد.
یکی از مهمترین این پیشنیازها ایجاد «کدینگ واحد» یا زبانی مشترک بین موجودیتهایی است که در تعامل با یکدیگر به ارزش میپردازند. در شرایطی که بیمه مرکزی به واسطه تنوع وظایف خود در زمینه قانونگذاری، نظارت و ایفای نقش بیمهگر اتکایی نیازمند این است که در اتصال با شرکتهای بیمه قرار داشته باشد و بیمهگران نیز بدون یکپارچگی با کارگزاریها، نمایندگان و ارزیابان خسارت نخواهند توانست عملیات صدور و خسارت خود را به انجام برسانند و در همین راستا به اطلاعات و خدمات دیگری نیز نیاز دارند و بدون اتصال برخط به سایر بازیگران برونصنعتی نظیر مؤسسات مالی، مراکز درمانی، نیروی انتظامی، سازمان راهداری، سازمان تأمین اجتماعی و بیمه سلامت، وزارت صمت، ثبت احوال، سازمان ثبت شرکتها و امثالهم، این اطلاعات و خدمات فراهم نخواهد شد، این بازیگران چگونه خواهند توانست بدون وجود یک زبان مشترک و یک رویکرد واحد پیرامون ابعاد مختلف بیمهشدنیها و عملیات مشترک بیمهای فهم مشترکی داشته باشند؟ به عبارت دیگر، مسئلة بنیادین، برآورده کردن پیشنیازهای موجود برای توسعة «یکپارچگی درونصنعتی و بینصنعتی» و حرکت به سمت زیستبومی تمام متصل است که در آن تمامی بازیگران بتوانند تبادل اطلاعات را در زمان مناسب و مجاری کارآمد به انجام برسانند.
روشی که تاکنون در این صنعت مورد استفاده قرار میگرفت این بود که از نیروی انسانی به عنوان مترجم برای گفتوگوی بین دو سیستم استفاده شود. خواه در شبکه فروش، زمانی که بیمهنامه صادره در یک شرکت بیمه قرار باشد در بیمهای دیگر تمدید شود یا زمانی که در ستاد شرکت بیمه، اطلاعات تولیدشده توسط سیستم اطلاعات سلامتی یک بیمارستان، بهصورت دستی و توسط کاربر، وارد نرمافزار جامع بیمهگری میشود.
آنجا که ابعاد مختلف یک بیمهشدنی یا اطلاعات مورد نیاز برای صدور یک بیمهنامه نظیر رنگ، نوع خودرو، مورد استفاده خودرو، کد رنگ، جنسیت، نوع دارو، نوع خدمات درمانی و لیست بیماریها، فعالیتهای شغلی، کد خطرات اضافی و نظایر آن در سیستمهای مختلف با کدهای متفاوت نامیده میشود، باید پذیرفت که گفتوگوی بین دو سیستم، به موجب نیاز به فعالیت کاربر انسانی، مقیاسپذیر نبوده و علاوه بر به بروز مغایرتهای ناشی از خطای ورود دادهها تجربه مناسبی نیز برای کاربران سیستم ایجاد نخواهد کرد.
عدم وجود «کدینگ واحد»، امکان اتصال برخط کارگزاران دیجیتال با شرکتهای مختلف بیمه را نیز با چالش روبهرو میسازد؛ زیرا دو شرکت بیمه متفاوت، لزوماً از یک استاندارد واحد در کدینگ خود تبعیت نمیکنند و کارگزار دیجیتال، برای اتصال به شرکتهای بیمه و انجام عملیات برخط و بدون نیاز به کاربر انسانی ناگزیر است به تعداد شرکتهای بیمه پروتکل ارتباطی تعریف کند که این موضوع، مقرون به صرفه نبوده و منجر به اتلاف منابع خواهد شد.
از نقطه دید بیمه مرکزی نیز عدم وجود «کدینگ واحد» امکان غنا بخشیدن به گزارشات اتکایی را با محدودیت روبهرو ساخته و نیز توسعه «سنهاب» و ایجاد ریزشاخصهایی برای تحلیل دادههای صنعت و مقایسه عملکرد شرکتهای بیمه را ناممکن میسازد. وجود این گزارشات تحلیلی، موجب تقویت اکچوئری هوشمند و همچنین شناسایی خطوط کسب و کاری پربازده برای شرکتهای بیمهشده و سودآوری شرکتهای بیمه را تحت تأثیر مثبت قرار خواهد داد.
در شرایط موجود، تنها روش بهرهور برای ایجاد «کدینگ واحد»، مشارکت شرکتهای بیمه، شرکتهای ارائهدهنده خدمات نرمافزاری، سندیکای بیمهگران و بیمه مرکزی برای تشکیل ساختاری با هدف تدوین منطقی مشترک در قالب مستندات مربوطه و نیز تعریف فرایند بروز رسانی آن و در گامهای بعدی، تدوین یک «مدلبیمه جامع ایرانی» منطبق با واقعیتهای جاری در صنعت بیمه کشور است که ضرورت این موضوع، پیش از این بارها از تریبونهای مختلف عنوان شده، اما هنوز به نتیجهای درخور نرسیده است.
منبع: ماهنامه بیمه داری نوین شماره 23