با این دولت چه باید کرد؟

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک طی سه سال گذشته دولت نهم همواره خواستار افزایش نسبتا شدید بودجه‌های عمرانی بوده است. طبیعی است که دولت محترم به قصد خدمت به ملت و ایجاد عمران و آبادی در کشور، می‌خواهد و می‌خواسته مازاد درآمدهای ارزی را به ریال تبدیل و صرف پروژه‌های عمرانی نماید.در هر سه سال گذشته، اقتصاددانان میهن دولت و خیرخواه به دولت محترم تذکر داده بودند که افزایش شدید بودجه‌های عمرانی از محل ارزهای نفتی باعث رشد نقدینگی، افزایش تورم، افزایش واردات کالا و ایجاد فشار بیشتر بر تولید کنندگان داخلی می‌شود (همان عوارض بیماری هلندی که بارها به دولت محترم یادآوری شد و بارها نشنیده گرفته شد)دولت محترم در هر 3 سال گذشته به هنگام تدوین لایحه بودجه، بطور غیرمستقیم از نمایندگان مجلس خواسته بطور چشم و گوش بسته به ایده‌ها و طرح‌های رییس جمهور محترم اعتماد کنند و به ایشان چک سفید دهند تا به صلاحدید خود، برای امور مالی، طرح‌های عمرانی و هزینه‌های کشور اتخاذ تصمیم‌ کند.اگر ایده‌ها و سیاستهای اقتصادی دولت محترم منسجم ، منطقی و درست هم بود ، توقع دولت برای دریافت چک سفید از مجلس، توقعی بی‌جا و مخالف قانون اساسی بود، حال آنکه نه فقط دولت محترم فاقد تئوری اقتصادی منسجم و درستی است ، بلکه تجربه سالهای 84 و 85 نشان داد که اعتماد به ایده اشتباه دولت در «افزایش شدید طرح‌های عمرانی از محل ارزهای نفتی» ، چطور تورم سرکش اقتصاد ایران را بیدار کرد، چطور بازارهای داخلی را مملو از خودرو، کالاهای لوکس، لوازم خانگی و حتی غذایی و میوه‌خام از اقصی نقاط جهان کرد و متناسبا چطور صنعتگر و کشاورز و باغدار ایرانی را تحت فشار مضاعف قرار داد.در لایحه بودجه سال 88 دولت محترم علاوه بر ادامه تدوین بودجه بر اساس ساختاری غیر قانونی (تخصیص بودجه بر مبنای 39 دستگاه برخلاف مصوبه مجلس)، بودجه‌ای به ظاهر انقباضی و در عمل با افزایشی بسیار شدید ( 44 درصد رشد اعتبارات عمرانی نسبت به عملکرد سال 87 ) با برداشت هایی کم سابقه از حساب ذخیره ارزی ( 5/12 میلیارد دلار) و کسری بودجه حقیقتا بی سابقه (تخمینا حدود 44 هزار میلیارد تومان در عمل) به مجلس شورای اسلامی ارایه داده است.دولت محترم با این نوع تنظیم و ارایه لایحه بودجه؛ از یک سو توقع دارد که نمایندگان مطیع باشند و به هر دو لایحه هدفمند کردن یارانه‌ها و بودجه 88 رای مثبت دهند و از سوی دیگر ، ارایه حقایق در پس این دو لایحه را تحمل نمی‌کند و انتقادهای خیرخواهانه را با تندی و بعضا تهمت پاسخ می‌دهد.در این شرایط، اقتصاددانان میهن دوست و نمایندگان محترم مجلس هشتم، وظیفه‌ای سخت و دردناک به عهده دارند وظیفه‌ای که جز با روحیه ایثارگری قادر به انجام کامل و صحیح آن نخواهند بود.به فرموده رهبر انقلاب ، مجلس باید ریل گذار مسیر حرکت دولت باشد. چنانچه نمایندگان محترم به این نکته عنایت کنند و تمایلات منطقه‌ای خود (که باعث میل به خرج تراشی برای بودجه کشور با نیت خیرعمران و آبادی در حوزه انتخابیه می‌شود) را فراموش کنند، تکلیف نمایندگی ایجاب می‌کند با هدف اجبار دولت محترم به انضباط مالی مهار کسر بودجه و تورم های آتی ، تا حد ممکن میل سیری ناپذیر مدیران و بوروکراتهای دولتی را به گسترش بودجه سازمانی خود مهار کنند. لازمه این امر، چشم‌پوشی از منافع ظاهری طرح‌های عمرانی جدید، حذف بسیاری از ردیف‌های زاید ولی به ظاهر ضروری هزینه‌ای و نگاه واقع‌بینانه به ردیف‌های درآمدی است.البته این کار، خوش‌آیند دولت محترم نیست اما حتما به نفع دولت و ملت خواهد بود. تجربه سه سال گذشته و سالهای پیش از آن بخصوص در دوره سازندگی پیش روی ماست: افزایش هزینه‌های عمرانی از محل ارزهای نفتی و ایجاد کسر بودجه‌های هنگفت، هم تخصیص بودجه به کل پروژه‌ها را کند می‌کند و هم بلای نقدینگی و تورم را بر سر ملت (اعم از تولید کننده و مصرف کننده) نازل می‌گرداند. آن ایثارگری که از نمایندگان محترم انتظار می‌رود این است که امروز اعتراض و تهمت و حتی توهین دولتمردان محترم را نشنیده گرفته و به تکلیف خود بر اساس منافع کشور عمل کنند. امروز خیرخواهان واقعی دولت، نه آن چاپلوسان مواجب بگیر و نه سکوت کنندگان در برابر اشتباه هات دولت در ریل‌گذاری‌اند.حکایت دولت فعلی، حکایت آن خودرویی است که موتوری بسیار قوی دارد اما فاقد فرمان است امروز وظیفه نمایندگان است که ترش رویی و تهمت دولتمردان را به جان خریده و با تعبیه فرمان درست در این خودروی پرقدرت، اقتصاد ایران از حرکات اعوحاج گونه، غیر قابل پیش بینی و بعضا رو به سراشیبی نجات دهند.منبع:الف