بازخوانی یک عکس پس از ۱۰ سال

پرداختن به زلزله بم بعد از 10 سال،‌‌ همان اندوه و حرمانی را بر سرمان می‌ریزد که 10 سال پیش ناباورانه در نخستین اخبار صبحگاهی 5 دی 82 از رسانه‌ها شنیدیم و مثل هر خبر ناگوار دیگری دلمان در پذیرش این خبر تردید داشت و به دنبال راهی برای نفی آن می‌گشت.

آن روز نه فقط «بم» که خانه همه ما در مشهد وتهران و تبریز و شیراز و اهواز لرزید. لرزشی بر همه روح و پیکرمان به اندازه 6/6 ریش‌تر و ژرفای 10 کیلومتر! چرا که روزگار عضوی از پیکر ما را به درد آورده بود و قراری برای دگر عضو‌ها نگذاشته بود.

آن روز صد‌ها عکاس به بم رفتند وهزاران عکس تولید شد که هنوز بخشی از آن‌ها دیده نشده و منتشر نشده‌اند. اما در میان عکس‌های منتشره در‌‌ همان سال‌ها عکس مجید کلهر برای من حسی غریب داشت و غیابی را فریاد می‌زد که از صد حضور، گویا‌تر بود.

بعد‌ها یادداشتی در وبلاگم و مقاله‌ای در ویژه نامه عکاسی مستند مجله «حرفه هنرمند» برای ادای دین‌ام به این عکس نوشتم.

10 سال گذشت.
و درست در ده سالگی این مصیبت، ایمیلی دریافت کردم که نزدیک به 1 ماه مرا در عجب گذاشت و در حیرت که با این ایمیل چه باید بکنم؟

ایمیل رسیده از شخصی است که در عکس مجید کلهر غیبتی سنگین داشت. مرگ، سایه سنگین‌اش را بر او انداخته بود و او به نوشته‌ای بر دیوار تبدیل شده بود.