قهرمانان فراموش نشدنی تاریخ جام جهانی

دیه گو مارادونا

او مثل همه قهرمانان اساطیری با همان شمایلی در خاطرات ثبت می شود که تاریخ را نوشته است. در قامت یک اعجوبه کوتاه قامت در میانه زمین، پشت هجده قدم حریف، مقابل دروازه و به هوا پریده در جشن و شادی گل. نوادگان ما او را با دریبل های خارق العاده اش تماشا خواهند کرد و به یاد خواهند آورد. با پاس های استثنایی و فرارها و گل هایش و نه با این شکم برآمده. نه با چهره ای که کوکایین و الکل و سیگار برگ های کوبایی آن را از ریخت انداخته است. او به گمانم همچنان بهترین بازیکن تاریخ خواهد ماند. یکی چون مسی با رکوردها و کاپ هایش هم نمی تواند او را تهدید کند، نه رونالدو و نه کسی دیگر. چون تنها دیه گوست که توانسته خود رابالاتر از هر باشگاه و هر تیمی به قلب ها تحمیل کند. که نتیجه ها را یک تنه عوض کند. حرکت از میانه زمین اش در بازی با انگلیس در ورزشگاه آزتک مکزیکوسیتی و گل بی مانندش چطور ممکن است بدیلی پیدا کند.

22 ژوئن 1986. دست خدا. فقط او بود که می توانست با جادوی شخصی اش هر تیمی را تا نهایت ببرد. با پاس مبهوت کننده اش به بوروچاگا در مقابل آلمان، در فینال همان مسابقات 1986، بالا بردن جام و تقدیم کردن آن به همشهریانش در بوینس آیرس. فقط او بود که می توانست در فصل بعد تیم سیسیلی را قهرمان ایتالیا کند. یک تنه.

پس از سال ها. و بعد قهرمانی در اروپا. و دوباره در ناپل. افتخاراتی که دیگر در جنوب ایتالیا تکرار نشد. مردمی که هنوز خواب او را می بینند که دروازه حریفان را فرو می ریزد. حتی اگر چهار سال بعد در 1990 یکی از کاری ترین زخم های همه ادوار را به تیم ملی شان زده باشد. تحقیر آتزوری، مقابل چشم همه ایتالیایی ها. همه دنیا. او در ایتالیای 1990 هم همان سوپرمن بود. افتتاحیه جام، دیدار آلبی سلسته با کامرون و هنرنمایی مارادونای افسانه ای که با شانه توپ را کنترل می کرد، از ذهن تماشاگران آن جام بیرون نخواهد رفت. مارادونای مغرور. آرژانتین مغرور.