حمله به مرد آمریکاییِ هم‌نامِ داور بازی ایران و عراق!
وقتی بنجامین ویلیامز دومین کارت زرد را به مهرداد پولادی نشان داد و ایران را از همان دقایق نخست نیمه اول دیدار ایران و عراق ده نفره کرد، تنها برد تیم ملی فوتبال کشورمان می‌توانست او را از مهلکه‌ای نجات دهد که در فضای آنلاین انتظارش را می‌کشید اما تیم ده نفره ایران پس از پذیرش سه گل و به ثمر رساندن سه گل، نتوانست در ضربات پنالتی موفق باشد و برنده از مستطیل سبز خارج نشد و اتفاقاً کارلوس کی‌روش نیز به درستی او را نقد کرد.حمله به مرد آمریکاییِ هم‌نامِ داور بازی ایران و عراق!
دقایقی بعد توسط برخی دوستانش در کامنت‌های همین پست متوجه ماجرا و علت این حجم درخواست دوستی می‌شود و خبر انگلیسی بازی ایران و عراق و نام داور بازی به او اطلاع داده می‌شود و اشتباه رخ داده با ویلیامز آمریکایی در میان گذاشته می‌شود، تا او در واکنش با زبانی طنز بگوید: «خب، گمان می‌کنم، تنها گزینه‌ای که دارم، تغییر نامم باشد!»
او همچنین پرینت اسکرینی که از پیام‌های آمده برای حساب کاربری‌اش در فیس بوک گذاشته و گفته که هزاران نفر او را آدم سفیه و … خوانده‌اند و البته در میان پیام‌ها نیز تعداد قابل توجهی به زبان انگلیسی به این آمریکایی -البته به اشتباه!- توهین کرده‌اند تا او برخلاف پیام‌های ایرانی، نیازی به تجربه این پیام‌ها نداشته باشد!
اگر موج واکنش‌های توهین آمیز نسبت به اتفاقات مختلف در فضاهای مختلف و به ویژه فضاهایی نظیر فیس بوک قابل توقف نباشد و فقر فرهنگی عده‌ای بدین سادگی قابل رفع نباشد، می‌توان حداقل به این گروه توصیه کرد توهین‌هایشان را بر روی یک شخص متمرکز کنند و حداقل از حملات کور به اشخاص هم‌نام پرهیز کنند!
این یک حقیقت تلخ است که چندین برابر گروهی که در ورزشگاه آزادی با هم یک توهین را تکرار می‌کنند، در فضاهای مجازی فعالند و شاید تنها زمان و تغییر نسل‌ها بتواند وضعیت را تغییر کند، چرا که اگر قرار بود نقدهای رسانه‌‌ای و گفتارها و نوشتارها تاثیری داشته باشد، قطار توهین که هر چند مدت یک بار به یک اتفاق پیش می‌آید، در ایستگاهی متوقف می‌شد.