مانیفست روحانی در جام جم

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک به نقل از عصر ایران دکتر حسن روحانی در این نطق ادبیاتی را به کار گرفت که از یک سو آشنا می نمود و از جانب دیگر تازه و غریب.

آشنا بود چون طی سال های 76 تا 84 و خصوصا در نخستین سال های ریاست جمهوری سیدمحمد خاتمی از زبان او شنیده بودیم و متفاوت چون محمود احمدی نژاد به گونه ای دیگر سخن می گفت.

قابل حدس است از میان همه سخنان او آن بخش که «خود را وام دار هیچ حزب و جریانی نمی داند» به مذاق اصول گرایان خوش تر نشیند اما واقعیت این است که در این بخش نیز تاکید او بر شایسته سالاری بود و باز با آنچه پیشتر گفته بود منافاتی نداشت.

صریح و بی مجامله باید گفت حسن روحانی در این سخنرانی با صلابت ظاهر شد و به جای تکرار تعارفات و کلیشه ها همه را به قانون و اعتدال فراخواند و به جای این که تحت تاثیر فضای صدا و سیما قرار بگیرد  و  به تعارف بگذراند و نقش ممتاز در انتخابات را – چنان که جام جم نشینان  می پسندند – برای آنان قایل باشد نرم و ظریف نکاتی را با حاضران – مدیران رسانه رسمی -در میان گذاشت و از جمله گفت: «دوران مونولوگ (تک گویی) رسانه ای تمام شده است و رابطه باید دوسویه باشد.»

شاید سال هاست که کسی از این زاویه و با این موضع با مدیران رسانه رسمی سخن نگفته باشد و چهره بسیاری از حاضران نیز گواهی می داد نکات تازه ای می شنوند.

او همچنین گفت از کسان بسیاری شنیده است که اگر می دانستند صحنه انتخابات با آن شکوه و زیبایی  رقم خواهد خورد ، می آمدند و اکنون شماری از آنان پشیمان اند که غایب بوده اند. این سخن نشان می دهد رییس جمهور منتخب ،دایره همنشینان خود را از همین ابتدا گسترده ترسیم کرده و تنها با همفکران نشست و برخاست ندارد و می خواهد صدای همگان را بشنود.

اخلاقی ترین بخش سخنان رییس جمهور منتخب نیز آنجا بود که صدا و سیما را از افترازنی برحذر داشت و گفت: نمی توان ظلم در یک کشور دشمن را نفی و از ظلم و نقض حقوق بشر در کشوری دیگر دفاع کرد. یادآوری همان آموزه ایرانی در سخن حافظ که «کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم».

از آفات فرهنگ ما این است که امری ناپسند را علی الاطلاق نفی نمی کنیم و دریچه ها و استثناهایی را باز می گذاریم و همان ها گاه آن قدر تسری می یابند که اصل را تحت الشعاع قرار می دهند. ویژگی نطق آقای روحانی اما در این بود که وقتی می گفت هیچ کشوری را نباید تحقیر کرد یا در حق هیچ کس نباید اهانت روا داشت، این «هیچ» را محکم بیان می کرد زیرا که می داند همان «اما و اگر و البته» هاست که زمینه برداشت های متفاوت را فراهم می آورد.

در این یادداشت – که لحظاتی پس از اتمام این نطق تحریر می شود – البته تحلیل یکایک عبارات او مد نظر و میسر نیست بلکه غرض، اشاره به این واقعیت است که حسن روحانی در عین این که سیمای سیاستمداران کلاسیک تاریخ ایران را به یاد می آورد (و با یادآوری مشروطه و مشروطه خواهان خواسته یا ناخواسته به این تصور و تصویر دامن می زند) ، افکار مدرن و تحول خواه را به نمایش گذاشته است. او نه تنها تلفیقی از تدبیر و اعتدال هاشمی و توسعه نگری و تکثرگرایی خاتمی در نظر آمد که گاه احساس می شد از جسارت های موجه احمدی نژاد نیز بی بهره نیست.

رییس جمهور منتخب با ارایه این مانیفست، این امکان را به ناظران رسانه ای بخشیده تا موضع گیری ها و انتصابات او پس از استقرار را با معیارهایی که در این نطق به دست داد ارزیابی کنند و از این حیث گام اول را در تغییر فضا، خود برداشته و خود را متعهد به اجرای مانیفست ساخته است