تنیس ایران؛ از امپراطوری در آسیا تا فرار از سقوط به دسته چهار!

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک،به نقل از مهر،  تنیس که طی قرن‎های دوازده و سیزده میلادی در فرانسه ابداع شد و سال 1872 به صورت جدی و رسمی در شهر لمینگتن انگلستان به مردم معرفی شد، پس از  جنگ جهانی دوم وارد ورزش ایران شد و خیلی زود جایگاه خود را در میان ورزش دوستان پیدا کرد. حتی این رشته به خاطر حضور اتباع انگلیسی در آبادان هم رونق خاصی داشت.

تاریخچه شکل‌گیری تنیس مربوط به هزاران سال پیش است. این رشته بیش از چند قرن در ورزش جهان عمر دارد و همواره یکی از محبوب‎ترین رشته های ورزشی است. حتی هستند تنیسورهایی که از جزو مطرح‌ترین ورزشکاران جهان هستند و با قهرمانی های خود در صدر بهترین ورزشکاران جهان هم قرار گرفته‌اند.

امپراطوری تنیس ایران
در ایران نیز تنیس یکی از موفق‎ترین رشته‎های ورزشی در سالهای دور بود. موضوع مربوط به دهه پنجاه می‎شود که تنیس ایران در آسیا امپراطوری می‎کرد و قهرمانی‎های متوالی را با تیم دونفره کامبیز درفشی جوان و منصور بهرامی یا کامبیز درفشی جوان با علی مدنی به نام خود ثبت کرد. ضمن اینکه درخشش تقی اکبری در بخش انفرادی هم کمک کرد تا تنیس ایران جایگاه بالایی را در آسیا از آن خود کند.

البته حال و روز تنیس در ایران همواره به این شکل باقی نماند و به مرور زمان دستخوش تغییرات، اتفاقات و البته بی‌توجهی‌هایی شد که سقوط تدریجی این رشته را به دنبال داشت تا آنجا که امروز تیم تنیس ایران یکی از تیم‎های دسته سوم دیویس کاپ آسیا – اقیانوسیه است. در حالیکه ایران سال 1959حضور در این رقابت‎ها را از همین دسته آغاز کرد و حتی طی چند دوره به دسته دوم هم صعود کرد. با همه اینها امروز تنیس ایران نه قهرمان آسیاست و نه جایگاه قابل توجهی در ورزش کشور دارد.

پیش از انقلاب اما تنیس ایران جایگاهی بالا در آسیا و حتی در جهان داشت که قرار داشتن مقر کنفدراسیون در آسیا در تهران، برگزاری مسابقات 200 هزار دلاری، حضور در زیرگروه جهانی و بازی در دسته اول دیویس کاپ موید آن است در حالی که امروز تنیس ایران در دسته سوم این رقابت‌ها قرار دارد و تلاش هر ساله‌اش برای صعود از این دسته بی نتیجه می‌ماند.

عدم ثبات بعد از انقلاب
در مجموع تنیس ایران که زمانی حال و هوای خوب خیلی از کشورهای دیگر را داشت، بیشتر  دوران خود بعد از انقلاب را در دسته سوم منطقه آسیا و اقیانوسیه سپری کرد. سال 1993 برای نخستین‌بار بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تنیس ایران از دسته سوم به دوم صعود کرد و تا سال 2000 در این دسته ماند. در این بین تنسورهای ایران سال 1997 تا فینال مسابقات دیویس کاپ دسته دوم منطقه آسیا و اقیانوسیه هم پیش رفتند اما در نهایت و زمانیکه از این دسته سقوط کردند دو سال طول کشید تا دوباره در جمع هفت تیم برتر دیگر این دسته قرار بگیرند.

به غیر از این تنیس ایران در ایام بعد از پیروزی انقلاب اسلامی دوبار دیگر موفق به راهیابی به دسته دوم آسیا و اقیانوسیه شد. سال 89 تنیسورهای ایران برای آخرین بار وارد این دسته شدند و پس از یک سال با در مجموع دیدارهای برگزار شده برابر جزایر پاسیفیک شکست خوردند و بقا در این گروه را از دست داده و با سقوط مواجه شدند.

البته در آن سال سقوط از گروه دوم در کنار اتفاقاتی مانند مصدومیت انوشا شاهقلی رقم خورد اما به هر حال اتفاقی بود که هنوز نمایندگان ایران در مسابقات دیویس کاپ منطقه سه آسیا و اقیانوسیه موفق به جبران آن نشده‌اند.

ایران سال گذشته میزبان این مسابقات بود و می‌توانست به عنوان یکی از دو تیم برتر این رقابت‎ها به گروه دوم صعود کند اما شکست برابر سوریه در مرحله نیمه نهایی این فرصت را از ایران گرفت.

البته اقدام یا شاید هم ابتکار فدراسیون در دگرگون کردن ترکیب تیم ملی و استفاده از بازیکنان زیر 23 سال در ترکیب این تیم، آنهم در فاصله چهار ماه مانده به آغاز این رقابت‌ها که مهمترین رویداد سالیانه برای تنیس ایران است، مهمترین عاملی بود که ایران را از صعود بازداشت. این جوانگرایی که بنا به اعتقاد خیلی از کارشناسان تنیس یک ریسک بزرگ بود و حتی می‌توانست تنیس ایران را در معرض سقوط از دسته سوم هم قرار دهد بهانه‌‍‌ای بود برای اینکه اعلام شود تیم ایران هیچ نگاهی به صعود نداشت و  فقط با هدف کسب تجربه و رسیدن  به آینده‏‌ای با ثبات در مسابقات شرکت کرد.

اما امسال هم تنیس ایران به سرنوشت سال  پیش دچار شد و نتوانست از گروه سوم بالا برود تا یک سال دیگر را هم در این گروه و دور از بهترین‌های آسیا سپری کند. رقابت‌های امسال دیویس کاپ منطقه سوم آسیا و اقیانوسیه در امارات برگزار شد و طی آن تیم ایران با مجموع یک برد و متحمل شدن دو باخت در مرحله گروهی نتوانست راهی مرحله نیمه نهایی شود و اینگونه فرصت صعود به دسته دوم را از دست داد اگرچه در چهارمین و آخرین دیدار مقابل جزایر پاسیفییک  پیروز شد و در دسته سوم باقی ماند

ایران با مجموع یک برد برابر عمان و دو باخت مقابل مالزی و هنگ نتوانست راهی مرحله نیمه نهایی شود و اینگونه فرصت صعود به دسته دوم را از دست داد اگر  در چهارمین و آخرین دیدار مقابل جزایر پاسیفیک – همان تیمی که موجب سقوط ایران از دسته دوم شده بود – پیروز شد و در دسته سوم ماندگار شد.

همینکه در دسته سوم ماندیم، خوب است!
شاهرخ کشاورز، دبیر فدراسیون تنیس که در محل برگزاری مسابقات دیویس کاپ دسته سوم آسیا و اقیانوسیه حضور داشت در گفتگو با خبرنگار مهر اظهارداشت: بازیکنان تنیس تلاش زیادی می‌کنند اما نتیجه کار همین است؛ در واقع توانایی ما در حد دسته سوم است. ضمن اینکه شاید نتایج دلچسب نبود اما نسبت به شرایطی که داریم، خوب بود. چون طبق رنکینگ تیم‌های اول و دوم دسته سوم بیشتری برای صعود دارند و تیم‌های هفتم و هشتم بیشتر از دیگر تیم‌ها در معرض سقوط هستند. با این اوصاف ایران که بر اساس رنکینگ تیم هفتم دسته سوم است، همینکه توانسته در این گروه باقی بماند، خوب است.

این کارشناس تنیس تاکید کرد: به هر حال تنیسورهای ما نسبت به دیگر کشورها حضور کمتری در میادین بین‌المللی دارند. برای اینکه بازیکنان ما بتوانند شرایطی به مراتب بهتر از این کسب کنند باید تعداد اعزام‌ها خیلی بیشتر شود. تنها راهکار همین است.

همچنان دور از افتخار
به گزارش مهر، تنیس ایران در حالی در مسابقات امسال دیویس کاپ منطقه سه آسیا و اقیانوسیه  از صعود به دسته دوم بازماند که مالزی و هنگ کنگ – یعنی دو تیمی که در مرحله گروهی ایران را شکست داده بودند – موفق به صعود به این گروه شدد و جزایر پاسیفیک – تیمی که سه سال پیش موجب سقوط ایران از دسته دوم شده بود – هم به دسته سوم سقوط کرد. شاید این موضوع حکایت از عملکرد نه چندان بد تنیسورهای ایران دارد اما در هر صورت آنچه مسلم است تنیس در کشور از رونق افتاده و فاصله ای زیاد با افتخارات چند دهه پیش خود پیدا کرده است.

البته فدراسیون تنیس با ایجاد جوانگرایی در ترکیب تیم ملی اولین گام را برای قرار گرفتن در مسیری که به موفقیت‌ها و روشنایی گذشته ختم شود برداشت تا بتواند غبار فراموشی و خاک مرده را از تنیس بزداید و با زنده کردن دوباره این رشته آن را نجات دهد اما مسابقات امسال و درجا زدن در گروه سوم دیویس کاپ آسیا و اقیانوسیه ثابت کرد که جوانگرایی به تنهایی نمی‌تواند مرهمی اثربخش بر درد تنیس باشد و تنها تیری بوده در تاریکی.

برای رویش دوباره تنیس در ایران باید نگاهی متفاوت به این رشته داشت و برای تمام معضلات این رشته، از کمبود زمین، و قیمت بالای وسایل گرفته تا بی توجهی مسئولان، نداشتن بودجه کافی، حضور بیشتر در میادین بین المللی و … تصمیم اساسی گرفت تا بتوان در کنار آنها از جوانگرایی ایجاد شده نتیجه گرفت و در نهایت بتوان آینده تنیس را مانند گذشته این رشته روشن کرد.