جذاب‌ترین فیلم‌های تک‌شخصیتی

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک،اگر سینما را یک رسانه با هدف داستان‌گویی فرض کنیم (که قاعدتا نباید فرض اشتباهی باشد) آن وقت می‌توان نتیجه گرفت که برای بیان هرچه بهتر و جذاب‌تر یک داستان به‌طور معمول به شخصیت‌های بیشتری نیاز داریم تا بدین ترتیب از کنش و واکنش میان شخصیت‌ها داستانی جذاب‌تر شکل گرفته و عاطفه تماشاگر به واسطه برقراری ارتباط با چند شخصیت بیشتر درگیر داستان شود. در نتیجه اگر فیلمی با توجه به محتوای داستانی‌اش تعداد متناسب و معقولی شخصیت داشته باشد می‌تواند در روایت داستان خود موفق باشد.

در نتیجه ساخت فیلم‌هایی با حداقل تعداد شخصیت از بعد روایت داستان و ایجاد کشش و جذابیت در مخاطب کار بسیار دشواری است چون فیلمساز برای روایت داستان خود ابزار محدودی در اختیار دارد. لذا فیلم‌هایی با این مشخصه و به‌طور خاص فیلم‌هایی با صرفا یک شخصیت، آثاری بسیار سخت و چالش‌برانگیز محسوب می‌شوند که فیلمسازان اندکی حاضر به تجربه آن بوده و هستند. برعکس در تئاتر، به‌خصوص در نمایش‌های کمدی، اجراهای تک نفره رواج نسبتا زیادی دارد که به ماهیت متفاوت روایت و نمایش در سینما و تئاتر بازمی‌گردد.

جدا از بحث جذابیت داستان، بازیگر نقش اصلی فیلم که در واقع تنها بازیگر اصلی است، وظیفه بسیار سنگینی برعهده دارد. در چنین آثاری عمده بار جذابیت فیلم بر دوش بازیگر نقش اصلی است و اوست که باید عاطفه تماشاگر را نسبت به خود جذب کند.

طبعا یک بازی بد از بازیگر نقش اصلی در چنین فیلم‌هایی به راحتی کل فیلم را نابود خواهد کرد. لذا بازی در چنین فیلم‌هایی برای تمام بازیگران سینما چالشی جذاب محسوب می‌شود و می‌تواند نمایشی تمام عیار از قدرت بازیگری آنها باشد. در عمده فیلم‌های موفقی که تنها یک شخصیت اصلی داشتند، بازیگر نقش اصلی معمولا بازی درخشانی داشته است.

چنین آثاری در سینمای ایران بسیار اندک بوده و به ندرت ساخته شده‌اند. معروفترین و شاید تنها فیلم تک شخصیتی سینمای ایران «شب یلدا» ساخته کیومرث پوراحمد است که با محوریت تنها یک شخصیت با بازی محمدرضا فروتن شکل گرفته است. بسیاری این فیلم را یکی از بهترین آثار دوران کاری پوراحمد می‌دانند. البته «کندو» فریدون گله، «کویر مرگ» اسماعیل براری و «زمان می‌ایستد» علیرضا امینی را هم شاید بتوان جزو فیلم‌های تک‌پرسوناژی در نظر گرفت چون در نهایت قهرمان اصلی فیلم یک نفر است.