بندهای توافقنامه ژنو از نگاه داوود هرمیداس

بنابر این هرباری که به نتیجه نمی​رسید یک زمینه مشروعی ایجاد می​شد که تحریم​های بیشتری را اضافه کنند. در حالی که طرف ما با یک غروری فکر می​کردند که رفته اند آنجا و تن در ندادند . در حالی که آن چیزی که ما تن ندادیم را آن​ها برای خودشان بهره برداری  می کردند. هربار آن​ها تحریم​ها را تشدید کردند، در حالی که ما فکر می​کردیم مقاومت کرده​ایم. از سوی دیگر ما هیچوقت وحدت استراتژیک نداشتیم. یعنی نهادها و اشخاص مختلف خودشان را برای اظهار نظر درباره انرژی هسته​ای صاحب صلاحیت می​دانستند. نظر تنها کسی که می​توانست در این باره حرف بزند، یعنی وزیر امورخارجه نیز مورد تشکیک واقع می​شد. آقای صالحی بسیار آدم تحصیل​کرده، مودب و فهمیده​ای بود و همیشه سعی می​کرد مسایل را به گونه مطرح کند که پیامد​ آن تفاسیر ناجور نشود. اما ایشان آخرین کسی بود که حرف می​زد و گفتار  ایشان هم به حاشیه رانده می​شد. وهمه به خودشان اجازه می​دهند درباره این مسئله اظهار نظر کنند. درست است که تصمیم گیرنده اصلی رهبری است اما این اظهار نظرات در روند مذاکرات تاثیر منفی می​گذارد. پیش از این یکبار آقای جلیلی در مذاکراتش  در وین، یک توافقی درباره 20 درصد کرده بود. هنوز ایشان بازنگشته بود که آقای لاریجانی رئیس مجلس به شدت علیه این تفاهم و توافق موضع گیری کرد و آن تفاهم نامه به تاریکی رفت. درحالی که آن چیزی که آن موقع مورد توافق قرار گرفت تفاوت چندانی با این چیزی که الآن مورد توافق است ندارد. برخی اقدامات ضرورتی ندارد که انجام بگیرد اما در مذاکرات تاثیرگذار است. مثلا در حالی که نمایندگان ما عازم مذاکرات هستند ضرورتی ندارد در همین زمان برخی اعدام​ها صورت بگیرد. حتی اگر برخی زندانیان را هم آزاد می​کنند یک سخنانی می​گویند که دال بر این است که این​ها ارتباطی با مذاکرات ندارد. البته این روحیه غربی هم هست که وقتی با او بر سر مسئله​ای به توافق رسیدید او در این مرحله متوقف نمی​شود و به سمت مسایل دیگر می​رود و اگر این را ادامه بدهید به وضعی می​رسید که غیر از اطاعت چاره دیگری ندارد. این در روحیه غربی هست اما در تعامل با آن​ها به کیاست و درایت نیاز هست که به نحوی این روند مذاکرات را انجام دهند که به این دام گرفتار نشویم.