اولین واکنشها به سریال جدید مهران مدیری
«شوخی کردم» باخت تلویزیون است. اینکه مجموعهای که ذاتا هویتش تلویزیونی است سر از شبکه نمایش خانگی درآورده و آگهیها و مخاطبان را به سمت دیگری کشانده، نقطه ضعف تلویزیون است که …
اگر «شوخی کردم» در شبکه خانگی به موفقیت نرسد، نه مهران مدیری مقصر است که همچنان یکی از باذوقترین و دوستداشتنیترین هنرمندان ایران است و نه مخاطبانی که هنرمندشان را خوب میشناسند و آنقدر دوستش دارند که بدقولی «قهوه تلخ» را فراموش کنند و دل بدهند به کار جدیدش. رابطه مهران مدیری و مردم، خاصتر از این حرفهاست.
مدیری یکی از معدود هنرمندانی است که وقتی جلوی دوربین میایستد مردم باورش دارند. حرفش را قبول میکنند. به صداقتش ایمان دارند. مثل مهران مدیری کم پیدا میشود که در چشممان زل بزند و ایرادهای فرهنگی را که عمر تاریخی دارند و گاهی حتی بهشان افتخار میکنیم، به سخره بگیرد و به رویمان بیاورد ولی دلخور نشویم و بخندیم و به اعضای خانواده که کنار دستمان نشستهاند تا سریال یا مجموعهای را ببینند که باعث میشود واقعا به همه از پیر و جوان خوش بگذرد، بگوییم: راست میگهها!
پایه و اساس این اطمینان و علاقه، اول صداقت مهران مدیری با مخاطب است. اینکه خودش را جدا یا بالاتر از مخاطبش نمیبیند(هرچند برای خلق یک اثر هنری آنقدر باهوش است که از مخاطبش جلوتر باشد) و دوم اینکه کارش را خوب بلد است. مردم و جامعهاش را خوب میشناسد. وقتی از مردم حرف میزنیم، تودههای گستردهای را مد نظر داریم که از لحاظ فرهنگی با هم تفاوتهای زیادی دارند. مهران مدیری روی بیشتر اقشار جامعه احاطه دارد.
همه این نکات مثبت در مجموعه جدید مدیری، «شوخی کردم» هم وجود دارد به علاوه یک تجربه جدید: «شوخی کردم» سریال نیست. حتی ماجراهای اپیزودیک هم نیست. شبیه مجموعهای از کلیپها میماند که آنتراکت وسطش هم موسیقی است(که تنظیم و اجرای خیلی خوبی هم دارد). شبیه همان چیزی که سالها قبل در تلویزیون در مجموعه «ساعت خوش» تجربهاش کرده بود.
این یک بعد مثبت دارد. اینکه اگر مخاطب یک قسمتش را از دست داد، موضوع هفته آینده تحتالشعاع قرار نمیگیرد. ارجاعی وجود ندارد که متوجه شوخی قسمت بعدی نشویم. تنوع بازیگران و شخصیتها هم زیاد است. ممکن است از آن بخش چند دقیقهای خبر خوشتان نیاید، ایرادی ندارد. به اندازه 5 دقیقه صبر میکنید تا به بخش دیگری برسید که شما دوستش دارید. اما روی دیگر سکه همان چیزی است که ممکن است به شکست «شوخی کردم» منتهی شود.
این مجموعهای نیست که اعضای خانواده بخواهند برای خریدن و دیدنش هر هفته به سوپرمارکتشان سر بزنند و 3هزار تومان بدهند. دلایل رفتارشناختی زیادی دارد. یکی این است که مردم ایران غالبا وقتی برای خرید یک محصول فرهنگی پول میدهند دوست دارند چیزی متفاوتتر از آنچه هر روز در تلویزیون در دسترسشان است به آنها عرضه شود. جای درست «شوخی کردم» در شبکه نمایش خانگی نیست. خانه اصلیاش قطعا تلویزیون است.
![](http://www.iran-iran.ir/wp-content/uploads/2013/12/IMG14584259.jpg)