اعتراف جالب مسعود کیمیایی به دزدی کردن از یک فروشگاه

کیمیایی دراین باره گفته: تقریبا بیژن بچه بالای شهر بود. بچه خیلی خوبی هم بود. اینکه می گویم بچه، اصطلاح آن موقع است. من برای بیژن جذاب بودم به دلیل اینکه فرضا اگر در خیابان دو نفر دعوا داشتند من راحت ازش نمی گذشتم. این از نظر طبقاتی برای او جذابیت داشت. برای من هم او جذابیت داشت. خانه شان زیر کوه است و گرفتاری خریدن کتاب ندارد. اما من دارم. پس مجبور می شوم در 19 سالگی برای داشتن یک صفحه از گرامافون بتهوون دست به دزدی بزنم. از فروشگاه فردوسی که فروشگاه بزرگی بود و پله برقی داشت مردم می آمدند برای تماشا. بتهوون دو تا اورتور داشت به نام های «اگمونت» و «کریولان». زیر فروشگاه فردوسی یک دکه بزرگ بود که صفحه می فروخت. من برای نخستین بار در زندگی ام صفحه اورتور بتهوون را دزدیدم. اما از آنجا که اینکاره نبودم، لو رفتم. دم در من را گرفتند: بردند جایی که رخت عوض می کنند و پر از آیینه است و تو خودت را صد تا دزد می بینی. یارو گفت تو برای چی این را برداشتی. این به چه درد تو می خورد. اینکه فلانی نیست، فلانی نیست. گفتم می دانم این چیست. فلان چیز است و کم است چون اجرای ادوارد فیلیپس است. یک خورده نگاه کرد رفت با آنها پچ پچ کرد و ولم کردند. وقتی از فروشگاه بیرون آمدم، همان آقایی که مچم را گرفته بود آمد دم در و صفحه را به من داد.