علت های دو چهره بودن افراد/یک فرد با چند شخصیت

مجله چلچراغ: چه اتفاقی می افتد وقتی پشت یک آی.دی اینترنتی، حرف هایی را می زنیم که عمرا بتوانیم در دنیای واقعی صدایش را دربیاوریم؟ چه اتفاقی می افتد وقتی پشت ماشین می نشینیم و بی آنکه توجهی به قوانین رانندگی داشته باشیم، بدل به غولی می شویم که به کسی رحمی ندارد؟ چه اتفاقی می افتد وقتی قاطی تماشاگران می شویم «شیر سماور» را فریاد می زنیم و حرف های صد من یک غاز می گوییم؟ چه اتفاقی می افتد که گاهی خودمان نیستیم؟ یا شاید خود واقعی ما همین هایی است که در این شرایط به زبان می آوریم و عمل می کنیم. قدیمی ها می گفتندکه وقتی می خواهی کسی را بشناسی، باید موقع عصبانیت یا سختی او را ببینی. یا در وقت سفر. شاید به این موقعیت ها، باید آی.دی های تقلبی را هم اضافه کرد. شاید باید شخصیت واقعی افراد را در پس آی دی های تقلبی (fake) دید. شاید در این شرایط بیشتر مکنونات قلبی شان را رو می کنند. اعترافات این شماره را به این قضیه اختصاص داده ایم.

زندگی مجازی یا سفر به دنیای اسطوره ها

سفر به دنیای مجازی را می توان به نوعی با تفکری مرتبط دانست که سال هاست فکر پدران ما را به خود مشغول کرده است و تفکری که ریشه در شرق دارد. در هند باستان ما با دو دنیای واقعی و آواتاری روبرو بودیم و هر کس می توانست زندگی دوگانه ای داشته باشد. مثلا ویشنو (یکی از خدایان سه گانه هندو و خدایی که در قالب آواتار حلول می کند) 10 آواتار (زندگی مجازی) دارد و البته هنوز در قالب آخرین آواتار حلول نکرده است. آواتار نهایی، «کالی» یا همان اسب سفید نام دارد. هنگامی که پلیدی به اوج رسد، ویشنو سوار بر اسبی سفید از آسمان فرود آمده و شمشیر خود را چون شهاب حرکت خواهد داد. یعنی می توان گفت که تفکر وجود منجی، در هندویسم هم وجود دارد.

حالا برگردیم به دنیای آشنای مجازی خودمان. آنچه ما را به این فضا پیوند می زند، زندگی آواتاری در فضای مجازی است که می توان آن را به نوعی اسطوره سازی دانست. به این معنا که فرد با ساخت آواتاری که از خودش ساخته و برای دیگران به نمایش می گذارد، فردی دیگر از خود را به نمایش می گذارد که احتمال دارد کاملا شبیه خودش نباشد. از طرف دیگر هر فرد ممکن است آواتارهای گوناگونی داشته باشد که تفاوت هایی با هم دارند.