انتظامی: هوا مرده است از بس‌ که جان ندارد

حالا در مقیاس انسان امروز در ایران باید بگویم محیط زیستی که نقش مهمی در زندگی روزمره من دارد را نمی‌توانم مثبت ارزیابی  کنم. آلودگی هوا، این رفت و آمدها، این ماشین‌ها، نبود کمپین‌هایی برای بهبود وضعیت زیستی کشور و هرچه که با محیط زیست در ارتباط است را ناتوان و در وضعیت نامناسب می‌بینم زیرا زمانی که از خانه بیرون می‌آیم نمی‌توانم به راحتی نفس بکشم.

مسئولان و متولیان امر  باید فکری  کنند و چاره‌ای بیندیشند. اگر لازم باشد، حاضرم شخصا در این امر پیش قدم ‌شوم و به تشکیل ان جی او‌های واقعی در راستای حفظ محیط زیست در کشورم کمک کنم. در این زمینه  مردم نقش اصلی را بازی می‌کنند هم می‌توانند به حفظ محیط زیست شان کمک کنند و هم شاید به دلیل ناآگاهی محیط زیست‌شان را نابود می‌کنند.

بعضی مواقع در خیابان برایم قابل درک نیست چرا مردم زباله‌هایشان  را از ماشین به بیرون می‌اندازند. در برج‌ها و آپارتمان هایمان راهی برای ارتباط نزدیک با محیط زیست خود نداریم. تکنولوژی و مدرنیته اثری تخریبی روی محیط زیست گذاشته‌اند.

دادن مجوز‌های بی‌رویه برای ساخت وساز مسکن، قطعا به ضرر محیط زیست است. اگر کمپین‌های قوی و مستحکمی را داشتیم که می‌توانستند در مسائل مربوط به محیط  دخالت کنند، نیمی از مشکلات حل بود. معضل  ارتباطی داریم.

در جامعه، هماهنگی ارگان‌ها بسیار ضعیف است از این رو تاثیر پذیری نهادها از یکدیگر هم دشوار شده است. این از عدم آگاهی و آموزش است زیرا اگر کمپین‌های قوی و با نقشه راه معین باشند، چنین اتفاقاتی رخ نمی‌دهد.

پرسش اصلی ذهن ما به عنوان یک شهروند و مسئولیتی که در قبال شهر خود داریم باید این باشد که؛ آیا این شهر متعلق به من و ما نیست؟ در پاسخ به این سئوال به اینجا خواهیم رسید که مردم و شهروندانی که رفتار مناسبی در قبال محیط زیست خود ندارند، با چه کسی لجبازی می‌کنند؟ آیا ما به محیط زیست پیرامون خود احتیاج نداریم و برای بقا به آن وابسته نیستیم؟ شهر یعنی خانه اصلی مردم پس  باید درحفظ خانه  اصلی خود کوشا باشیم.