مثبت و منفی حذف “پنی” از بازار پول آمریکا

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک پنی (penny) به سکه یک سنتی گفته می شود که ارزش اسمی آن معادل یک صدم دلار است. البته در برخی از کشورهای دیگر انگلیسی زبان مانند انگلستان و کانادا نیز به سکه یک سنتی، پنی می گویند.

در کشور آمریکا شش سکه 1،5،10،20،50 سنتی و سکه یک دلاری در چرخه پولی رایج است و چهار ضرابخانه که مهم ترین آنها در فیلادلفیا قرار دارد به ضرب سکه های رایج تحت نظارت وزارت خزانه داری می پردازند. پس از جنگ جهانی دوم و در سال 1944 میلادی دولت آمریکا در کنفرانس برتون وودز تعهد کرد که ارزش دلار را در سطح 35 دلار به ازای هر اونس طلا حفظ کند.

سایر کشورها نیز دلار را به عنوان یک ارز جهانروا و پشتوانه پول ملی خود پذیرفتند. با فروپاشی سیستم برتون وودز در سال 1973 قیمت طلا و سایر فلزات افزایش یافت تا جایی که در حال حاضر به 1187 دلار در هر اونس رسیده است. قیمت سایر فلزات نیز همگام با طلا سیر صعودی پیدا کرد.

جنس سکه پنی آلیاژی از مس و روی است. به این ترتیب هزینه ضرب هر سکه پنی (ارزش ذاتی) در سال 2011 به 4/2 سنت رسید. اندازه یا قطر پنی 05/19 و ضخامت آن 55/1 میلی متر و وزنی معادل 5/2 گرم دارد و از سال 1792 میلادی این اندازه ثابت مانده ولی وزن آن به علت تغییر آلیاژ اندکی کاهش یافته است.

حال سوال اینجاست که چرا دولت آمریکا با وجود حق‌الضرب (seigniorage) منفی همچنان این سکه را ضرب و منتشر می کند؟ به دلایل تاریخی سکه 5 سنتی از سکه 10 سنتی بزرگتر می باشد و این خود معمایی دیگر است. تصویر روی سکه پنی مربوط به رییس جمهور آبراهام لینکلن (که در آمریکا به اسطوره آزادی معروف است) و تصویر پشت بنای یادبود وی است که این تصویر در طرح جدید (2010) به نشان اتحادیه تغییر یافته است.

بحثی که امروزه در کشور آمریکا و در محافل اقتصادی و غیراقتصادی جریان دارد (penny debate) حذف یا حفظ پنی از چرخه پولی این کشور است. در پانزدهم فوریه 2013 رییس جمهور باراک اوباما تمایل خود را برای حذف پنی اعلام کرد. در سالهای 1990،2001و 2006 آقای جیم کلبه (jim Kolbe) نماینده آریزونا در کنگره طرحی را برای توقف تولید سکه پنی ارائه کرد ولی طرح وی هیچگاه به تصویب نرسید و بررسی آن به زمان دیگری موکول شد.