نقد واقعیت یا جعل واقعیت؟!

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک از سایت الف بدیهی است هر چه به فضای انتخاباتی پایان سال نزدیکتر می شویم، باید شاهد شدت گرفتن جدل های سیاسی با هدف تضعیف جایگاه و موقعیت رقیب در معادلات سیاسی باشیم اما این قصه زمانی پر غصه می شود که مفاهیمی مانند عدالت، انصاف، جوانمردی و اخلاق مداری در این جدال قدرت رنگ باخته و تصویری نازیبا از رقابت سیاسی در جامعه اسلامی به دست می دهد.

سخن این نیست که هاشمی رفسنجانی مبرا از خطا و اشتباه و معاف از نقد و انتقاد است. سخن این است که خدای نخواسته حب و بغض های سیاسی ما را از جاده عدالت و انصاف خارج نسازد و شریعت و اخلاق زیر پا گذاشته نشود. خوب است یک بار دیگر صورت مسأله را با یکدیگر مرور کنیم. هاشمی رفسنجانی در مقام توصیف و دسته بندی مدعیان خط امام، سه گروه را از یکدیگر تفکیک می کند:

“گروه اول: از لحظه‌هایی که امام(ره) کارشان را شروع کردند و تا آخرین لحظه که از دنیا رفتند، جزو امنای امام(ره) بودند.

گروه دوم: بعضی‌هایشان انقلابی بودند و وقتی که سخت‌گیری‌های حکومتی زیاد شد، دیگر ادامه ندادند.

گروه سوم: بعضی ها هم اصلاً آن موقع‌ها نبودند و در کوچه‌های روستاهای‌شان می‌گشتند، ولی الان آمده‌اند و انقلابی‌ شده‌اند.”

آیا انصافا در توصیف گروه سوم، روستاییان شریف کشور مورد تحقیر و توهین قرار گرفته اند؟! آیا جز این است که صرفاً از نبودن بعضی مدعیان امروزی در متن ماجراهای انقلاب سخن به میان آمده است؟ آیا “در کوچه های روستا گشتن” مفهوم توهین آمیزی در ادبیات ما تلقی می شود؟ آیا جز این است که این تعبیر صرفاً حکایت از صغر سن و خردسالی برخی مدعیان امروزی در مقطع شکل گیری و تکوین انقلاب دارد؟

اینکه “بودن” یا “نبودن” در آن مقطع زمانی فی نفسه ارزش یا ضد ارزش محسوب می شود، موضوعی است که می تواند مورد نقد و بررسی قرار گیرد و تحلیل های متفاوتی را در پی داشته باشد اما آیا شرعا و اخلاقا حق داریم به خاطر یک مشت رأی واقعیت را وارونه جلوه دهیم و زبان و قلم را اینگونه به حرکت درآوریم که هاشمی رفسنجانی روستاییان شریف و زحمتکش کشورمان را مورد توهین و تحقیر قرار داده است؟!

آیا بهره برداری از احساسات پاک جامعه روستایی با توسل به جعل واقعیت با آموزه های دینی ما مطابقت دارد؟ و در نهایت اینکه آیا هدف وسیله را توجیه می کند؟! پاسخی جز پناه بردن به خدا باقی نمی ماند…