ارزیابی «کیهان» از احتمال دیدار اوباما و روحانی
روزنامه کیهان در سرمقاله امروزش از گمانه زنی درباره دست دادن اوباما و روحانی فراتر رفته و می نویسد: فرض محال که محال نیست. بیایید تصور کنیم کار بالا گرفت و در جریان شرکت دکتر روحانی در نشست مجمع عمومی سازمان ملل، تابو! شکست و نه تنها مصافحه تصادفی میان وی و باراک اوباما رخ داد بلکه معانقه و روبوسی هم کردند. یک چند روزی هم تیتر و عکس و تحلیل رسانهها حول و حوش همین ماجرا سپری شد.آنها هم که مدتها بود در حسرت چیدن و خوردن میوه ممنوعه بودند، برای ساعاتی در هیجان فرو رفتند. ثمّ ماذا؟! گیریم که دست پاک رئیسجمهور ما برای لحظاتی در دست چدنی و خونین باراک اوباما قرار بگیرد. آنگاه ما چه به دست آوردهایم و چه از دست دادهایم؟ آیا اساسا مسئله میان ما و آمریکا، مسئلهای عاطفی و قهر از سر هیجان دو نفر است که مثلا یک مصافحه و معانقه سرآغاز تجدید عواطف آنان باشد یا مسئله عمیقتر از این حرفهاست؟
به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک،این روزنامه در ادامه می نویسد:دستی که از سوی اوباما احیانا وسط یکی از راهروهای سازمانملل یا سر میز ضیافت ناهار بانکیمون به سوی منتخب ملت ایران دراز شود، دست یک جنایتکار به تمام معناست. این دست- با واسطه یا بیواسطه- همانگونه که حمله خرابکارانه ویروسی به تأسیسات هستهای و به خاک و خون کشیدن دانشمندان برجسته ایرانی (شهیدان احمدیروشن، شهریاری، علی محمدی و…) را با قساوت تمام امضا کرد، همان دستی است که اعمال مجازاتها و تحریمهای گزنده علیه ملت ایران و سخت گرفتن زندگی بر آنها را امضا کرده و از آستین شیطان بیرون آمده، اگر که خود دست شیطان نباشد. فشردن چنین دستی – ولو در حد چند لحظه با تاریخ مصرف ژورنالیستی کوتاه – مسئولیت سنگینی را بر دوش دکتر روحانی میافکند، همچنان که یک امتیاز بزرگ و باور نکردنی و بیهنگام برای شیطان بزرگ است.
2 ماه پیش نشریه فارین پالیسی ضمن شهادت دادن به ژرفاندیشی رهبرمعظم انقلاب تصریح کرد«رهبر ایران درست میگوید؛ توپ در زمین آمریکاست. آیت الله خامنهای میگوید دولت اوباما با رفتارش و نه با گفتار سنجیده خواهد شد. ایران از چرخه هستهای خود دست نخواهد کشید. متأسفانه اوباما نشان داده که متأثر از کنگره و لابی صهیونیستی است و شجاعت و قاطعیت لازم برای تعامل با ایران را ندارد…
کیهان در ادامه مدعی می شود: روحانی 10 سال پیش مذاکراتی داشت که به امید اعتمادسازی، تعلیق را پذیرفت اما این امید به شکست انجامید.روحانی یک بار شرمنده شده و احتمالا بار دیگر پا پیش نمیگذارد. او تنها در صورتی امتیاز میدهد که مطمئن شود در قبال آن امتیاز خواهد گرفت. بنابراین به جای امتیاز دادن صبر میکند ببیند آمریکا برای امتیاز دادن جدی است یا نه. اتفاقات 10 سال قبل لکه ننگی برای اصلاحطلبان شد و اکنون توپ در زمین آمریکاست که باید امتیاز بدهد وگرنه تغییری صورت نخواهد گرفت». به یک معنا، هدف از نرمش قهرمانانه انداختن توپ در زمین حریف – به واسطه رو کردن دست غدّار و قانونشکن او- است و نه فراهم کردن فرصت دست درازی وی و یا زدن گل به دروازه خودی.
شاید یک معنای نرمش قهرمانانه همان مفهوم «کرّ و فرّ» در جنگ به عنوان تاکتیک رزمآوری است. اگر نه، فرار و عقبنشینی محض که نامش رزمندگی و قهرمانی و دلاوری نیست. بلکه چنین کسانی مورد لعنت و غضبالهیاند. خداوند در سوره انفال میفرماید «هر کس در هنگام مواجه شدن با کافران به آنها پشت کند- مگر آن که هدفش جا به جایی در میدان برای حمله مجدد یا پیوستن به گروه دیگر (مجاهدان) باشد- به غضب خدا گرفتار خواهد شد و جایگاه او جهنم است».