اتخاذ سیاست مبارزه با اقلیم دریچه ای برای بهبود اقتصاد جهان
مبارزه با تغییر اقلیم حین کرونا تا 2050؛
سناریوی پیشگیری از خسارات نمیتواند اقتصاد جهان را بهبود بخشیده و از اقلیم محافظت کند. سناریوهای سوبسید سبز و جابجایی برای کاهش آلودگی نیز تاثیر قابل اعتمادی ندارد.
به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک، پیشبینیها از آینده نشان میدهد که ما راه بسیار طولانیای در مبارزه با تغییر اقلیم داریم.
* روند تولید ناخالص داخلی و تاثیر آن بر اقلیم
با ادامه روند کنونی در محیط کم بهره اقتصادی به نظر میرسد نرخ رشد تولید ناخالص داخلی در بسیاری از کشورها کاهش یابد؛ اما هند با نرخ رشد شش درصد در 2022 و سه درصد در 2050 در صدر جدول در بین کشورهای بزرگ باقی خواهد ماند.
کمترین نرخ رشد در این دوران متوجه ژاپن و روسیه است؛ اما کشورهای عضو OEC که عمدتاً کشورهای صادرکننده کالا هستند (کانادا، استرالیا، نیوزیلند) در دهه آینده رشد چشمگیری را تجربه خواهند کرد.
تحت سناریوهای مختلف، میزان تولید ناخالص داخلی در جهان ممکن است در 30 سال آینده رشدی منفی یا مثبت داشته باشد. ایدهآلترین سناریو برای اقتصاد جهان سناریوی تقویت زیرساختها برای افزایش بهرهوری و بازیافت است که به نظر میرسد رشد سالانه بیش از 2 درصد را تضمین کند.
در مقابل، مالیات کربن بیشترین آثار منفی را بر اقتصاد جهان خواهد داشت و منجر میشود تا رشد منفی اقتصاد به سرعت از سال 2022 آغاز شود و در سال 2050 به منفی چهار نیز برسد.
سناریوی پیشگیری از خسارات تنها ایدهای محافظهکارانه است و زمانی اقدام صورت میگیرد که خسارات متوجه اقتصاد شوند. در این صورت، اگر این سناریو از همین ابتدا مورد توجه قرار گیرد، میتواند در دهههای آتی رشد مثبتی برای اقتصاد به ارمغان آورد. سناریوهایی همچون سوبسید سبز و جابهجایی برای کاهش آلودگی نیز تأثیر چشمگیری بر اقتصاد نخواهند داشت.
تحت این سناریوها تراز مالی جهان تغییرات قابل توجهی خواهد کرد. بیشترین تغییرات در دهه نخست (2030-2020) رخ خواهد داد که تقویت زیرساختها منجر به کاهش نسبت تراز مالی به تولید ناخالص داخلی خواهد شد؛ اما مالیات کربن منجر به افزایش 4/0 درصدی تراز مالی در سال 2021 نسبت به تولید ناخالص داخلی جهان میشود. در نهایت تأثیر بسیاری از سناریوها با گذشت یک دهه خنثی خواهد شد.
* تأثیر بهترین ترکیب سیاستگذاریها بر حفاظت از اقلیم
به نظر میرسد، برای مقابله با تغییر اقلیم، سیاستگذاریهای متنوعی باید مورد بررسی قرار گیرد. اعمال بستههای جامع سیاستگذاری منعطف منجر میشود تا کشورها بتوانند در کنار توسعه، انتشار گازهای گلخانهای را نیز کاهش دهند.
بر همین اساس به نظر میرسد با کاهش انتشار گازها تحت سیاستگذاریهای مختلف، بیشترین کاهش تولید ناخالص داخلی متوجه کشورهای اوپک و روسیه که بزرگترین صادرکنندگان نفت هستند، شود. گرچه ایالات متحده نیز کشور صادرکننده بزرگی محسوب میشود؛ اما صادرات نفت، بخش کوچکی از اقتصاد کشور را تشکیل میدهد و در نتیجه آثار کمی از کاهش مصرف سوختهای فسیلی را تجربه خواهد کرد.
در مقابل، کشورهایی چون اروپا و ژاپن با اتخاذ سیاستهای مبارزه با تغییر اقلیم، رشد اقتصادی بهتری را تجربه خواهند کرد؛ زیرا اساس اقتصاد این کشورها وابسته به کاهش انتشار گازهای گلخانهای و کاهش مصرف سوختهای فسیلی است. دلیل این امر آن است که این گروه از کشورها واردکننده سوختهای فسیلی هستند و جایگزینی سوختی دیگر میتواند دریچه تولید جدیدی برای این کشورها باز کند.
اتخاذ سیاستهای مبارزه با تغییر اقلیم در کشورهای صادرکننده نفت از جمله اوپک و کشورهایی با اقتصاد بزرگ میتواند منافع بزرگی به بار داشته باشد. گرچه کشورهای اوپک ضربه شدیدی از کاهش صادرات میبینند؛ اما به واسطه افزایش نیروی ماهر آماده به کار میتوانند کشورهای مناسبی برای سرمایهگذاری باشند. کشور چین نیز به واسطه نیروی کاری قابل توجه در صنایع وابسته به پتروشیمی میتواند محل سرمایهگذاری مناسبی باشد.
در مجموع پیشبینی میشود که مبارزه با تغییر اقلیم منجر به کاهش سالانه 2 درصد اشتغال در 20 سال آینده در صنایع وابسته به سوختهای فسیلی شود که نفت و پتروشیمی و تولیدات صنعتی بیشترین آسیب را خواهند دید؛ اما وارد شدن نیروی کار به حوزه خدمات و منابع تجدیدپذیر به شدت افزایش خواهد یافت.
اتخاذ سیاستها منجر میشود رشد سرمایهگذاری در حوزه خدمات در دهه آینده به شدت افت کند؛ اما منفی نشود. از سوی دیگر، صنایع وابسته به سوختهای فسیلی ممکن است در دهه آینده کاهش چشمگیر 12 درصدی را در کل تجربه کنند که بیشترین کاهش در زمینه ذغالسنگ و پس از آن، گاز است. منابع تجدیدپذیر به واسطه وابستگی به پژوهش روند رشد سرمایهگذاری ثابتی را در کل دوره تجربه خواهند کرد.
سخن پایانی
با بررسی پیش بینی های صندوق بین المللی پول در مقاله حاضر مشخص شد که تغییرات اقلیم در شرایط کرونا روند نگران کننده ای در پیش گرفته است، به طوری که سناریوهای سوبسید سبز یا جابجایی برای کاهش آلودگی نمی تواند تاثیر قابل توجهی در بهبود روند تولید ناخالص داخلی و همچنین محافظت از اقلیم داشته باشد. بررسی سیاست گذاری ها در زمینه اقتصاد نشان داد، کشورهایی که سیاستهای مبارزه با اقلیم را اولویت قرار می دهند، رشد اقتصادی بهتری را تجربه خواهند کرد؛ زیرا اساس اقتصاد این کشورها وابسته به کاهش انتشار گازهای گلخانهای و کاهش مصرف سوختهای فسیلی است.
منبع: ماهنامه بانکداری آینده