تفاوت بلاک چین عمومی (public) و بلاک چین خصوصی (private) در چیست

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک، یک بلاک چین عمومی نوعی بلاک چین بدون مجوز می باشد. هر کسی می تواند به شبکه بلاک چین بپیوندد و این یعنی آنها با یک بلاک چین عمومی می توانند به خواندن، نوشتن و مشارکت بپردازند.

بلاک چین های عمومی غیر متمرکز هستند و هیچ کس بر روی شبکه کنترل ندارد؛ این بلاک چین ها ایمن هستند زیرا زمانی که داده ها بر روی بلاک چین دارای اعتبار شدند دیگر قابل تغییر نمی باشند. از طرف دیگر یک بلاک چین خصوصی نوعی بلاک چین مجوز دار است.

شبکه های مجوز داده شده محدودیت هایی را بر افرادی که اجازه مشارکت دارند و نوع تراکنش هایی که می توانند در آنها مشارکت کنند، اعمال می نمایند. وقتی افراد وارد بلاک چین می شوند، طبیعتا بحث در مورد نوع بلاک چین پیش می آید زیرا انواع بسیار متفاوتی در مورد بلاک چین مطرح است.

معمولا ما در مورد بلاک چین های عمومی در مقابل بلاک چین های خصوصی می شنویم. یک عاملی که اغلب نادیده گرفته می شود، ایده بلاک چین های باز در مقابل بلاک چین های بسته می باشد. و مهم است که هر دوی این پارامتر ها را در نظر داشت، بنابراین با در نظر گرفتن این پارامتر ها تشخیص خواهید داد که کدام راه حل های احتمالی برای ایده شما خوب هستند.

وقتی که در مورد خصوصی و عمومی صحبت می شود، آنچه که در واقع در موردش صحبت می کنیم این است که چه کسی قادر به نوشتن داده ها در بلاک چین و یا در دفتر کل می باشد. بلاک چین باز در مقابل بلاک چین بسته به این موضوع توجه دارد که چه کسی قادر به خواندن داده ها می باشد. و بنابراین می توانیم در مورد راه حل هایی صحبت کنیم که عمومی و باز، عمومی و بسته، خصوصی و باز و خصوصی و بسته هستند.

وقتی در مورد بلاک چین های عمومی صحبت می کنیم، آنچه اکثر مردم در واقع در موردش صحبت می کنند، بلاک چین باز عمومی می باشد. در این نوع بلاک چین هر فردی می تواند داده ها را در بلاک چین بنویسد و هر فرد دیگری نیز می تواند بیاید و داده ها را بخواند. پلتفرم های بلاک چین عمومی مانند بیت کوین، اتریوم و لایت کوین در حال حاضر بسیار مورد بحث هستند. می توان به این پلتفرم ها به عنوان پلتفرم های بلاک چینی بدون مجوز اشاره کرد. این یعنی آنها طوری طراحی شده اند که در جهت افزایش ناشناسی کاربر و محافظت از او تلاش می کنند.

تصور می شود که پلتفرم های بلاک چین عمومی مانند اتریوم را نمی توان برای ساخت سناریو های اجازه و یا کنترل دسترسی به داده ها مورد استفاده قرار داد. واقعیت این است که می توان از آنها برای این منظور استفاده کرد. آنها فقط تمامی ابزار های ساخته شده در داخل را در اختیار کاربر قرار نمی دهند که همگی این ابزار ها را می توان در یک پلتفرم بلاک چینی خصوصی و یا مجوز دار پیدا کرد.

اما در اساس همیشه می توان از این پلتفرم های عمومی باز برای ساخت یک راه حل مجوز دار استفاده کرد. شما فقط لازم است آگاه باشید که این بستگی به شما، معماری های شما و توسعه دهندگان شما دارد تا این مدل مجوز دار را ایجاد نمایند و این همه با نوعی سیستم مدیریت هویت انجام می شود.

وقتی که ما در مورد بلاک چین های عمومی فکر می کنیم، در مورد پلتفرم هایی بلاک چینی مانند بیت کوین و اتریوم فکر می کنیم که در اساس آنها برای حفظ ناشناسی طراحی شده اند.

اگر ما ندانیم که یک کاربر کیست، ما هیچ روشی برای ایجاد مجوز، دسترسی بر اساس نقش و کنترل داده هایی که آنها می توانند بخوانند و بنویسند، نخواهیم داشت.

در موقعیت های زیادی این امر مطلوب است و به همین خاطر است که ما می بینیم ارز های دیجیتال بر اساس پلتفرم های بلاک چین عمومی هستند زیرا ناشناسی مهم است و یکی از مزایای اصلی استفاده از ارز های دیجیتال می باشد.

دلیل چیست؟

خوب  اگر یک کاربر دارای ارزی باشد که ارزش دارد، باید قادر به مبادله و خرج کردن آن باشد و هرچه را بخواهد بتواند مانند هر کس دیگر با آن انجام دهد. در چنین سناریو هایی ما نمی خواهیم که با دسته ای از کاربران به طور متفاوت با دیگران رفتار کنیم. بنابراین برای این منظور بلاک چین عمومی ایجاد شده است و این نوع بلاک چین بسیار با بلاک چین خصوصی مجوز دار تفاوت دارد.

همتای بلاک چین عمومی به طور طبیعی بلاک چین خصوصی می باشد. اینها پلتفرم هایی مانند هایپر لجر، Hashgraph، Corda و غیره می باشند.

بلاک چین های خصوصی را به طور اختصاصی تر بلاک چین های مجوز دار می نامند. وقتی که ما در مورد بلاک چین خصوصی صحبت می کنیم و یا وقتی می شنویم که مردم در مورد راه حل های بلاک چین خصوصی صحبت می کنند، تمایل بر این است که در مورد چیز های خصوصی و بسته این مقوله صحبت شود.

ما می خواهیم افرادی که می توانند داده ها را در این بلاک چین بنویسند، کنترل کنیم و همچنین می خواهیم افرادی را که می توانند داده ها را از این بلاک چین بخوانند، کنترل نماییم. به منظور انجام این امر، اولین اقدام شناسایی است. ما لازم است بدانیم که چه کسی بخشی از این شبکه بلاک چینی است.

اگر ما ندانیم که چه کسی در این شبکه کاربر می باشد، تعریف کردن قوانین در مورد اینکه چه داده هایی را می توان به دفتر کل تحویل داد و چه داده هایی را می توان از دفتر کل مصرف کرد، اگر نگوییم غیر ممکن می شود اما قطعا بسیار دشوار خواهد شد.

وقتی در مورد بلاک چین خصوصی صحبت می کنیم، یک بلاک چین مجوز دار را تصور کنید که از ابتدا ایده شناسایی شما را دارد. و این بسیار متفاوت از یک پلتفرم عمومی مانند اتریوم می باشد که در آن پلتفرم سعی در محافظت و به حداکثر رساندن ناشناسی دارد. همان طور که قبلا گفته شد، این پلتفرم ها طوری طراحی شده اند که نمی دانند کاربر کیست.

اکثر اوقات بلاک چین های خصوصی تمایل دارند که به همراه ابزار های مدیریت هویت بیایند و یا یک معماری مدولار داشته باشند که در آن شما می توانید راه حل مدیریت هویت خود را مرتبط نمایید. این می تواند هر چیزی باشد از یک فراهم کننده سرویس عضویت گرفته تا راه حل OAuth با استفاده از گوگل، فیسبوک، LinkedIn وغیره.

چه ایده ای پشت بلاک چین های خصوصی است؟

کلا این بلاک چین ها در محور درک و شناسایی کاربر هستند زیرا وقتی که این مسئله را درک کنیم، قادر به تعیین نقش کاربران خواهیم بود و می توانیم از آن نقش برای تعیین نوع اطلاعاتی که این کاربران باید به آن دسترسی داشته باشند و همچنین اطلاعاتی که نباید به آن دسترسی داشته باشند، استفاده کنیم.

در یک بلاک چین عمومی، ما لازم است کمی انگیزه برای رفتار خوب را تغییر دهیم زیرا نمی دانیم که کاربر کیست. ما متکی بر اقتصاد و انگیزه های تئوری بازی هستیم تا تضمین حاصل شود که هر شخص در سیستم صادقانه و بر طبق قوانین عمل می کند. در این حالت، موقعیت هایی از طریق اجماع گروهی تنظیم می شود که از طریق آن مشارکت کنندگان صادق از لحاظ اقتصادی پاداش داده می شوند و افراد ناصادق نیز تنها متحمل کار یا هزینه می شوند و هیچ امکانی برای جبران آن هزینه توسط آنان وجود نخواهد داشت.

در یک بلاک چین خصوصی مجوز دار، ما متکی بر این حقیقت هستیم که کاربر را می شناسیم. بنابراین در یک سناریوی موردی سازمانی، در مورد بلاک چین برای کسب و کار و در مورد بلاک چین برای زنجیره های ارزشی تامین چون کاربر را می شناسیم و می دانیم با چه سازمان هایی همراه هستند و نقش آنها چیست، ما می پذیریم که آنها به خوبی رفتار خواهند کرد زیرا در غیر این صورت ما می دانیم که این بدرفتاری از جانب کیست و طبیعتا افراد بدرفتار با عواقب کار های خود روبرو خواهند شد.

پس بلاک چین های عمومی و خصوصی دو بلاک چین خیلی متفاوت هستند که چیز های متفاوتی را ارائه می دهند. بسیاری از مردم فکر می کنند که این بلاک چین ها رقیب همدیگر هستند اما در واقع این طوری نیست. آنها تنها برای فراهم کردن انواع مختلف راه حل ها تلاش می کنند.

بلاک چین های خصوصی و کاربرد آنها در تشکیلات اقتصادی

بلاک چین های خصوصی را بلاک چین های تشکیلاتی یا مجوز دار نیز می نامند. سازمان ها به سطوحی از امنیت، حریم خصوصی، انطباق، عملکرد و بسیاری از خصوصیات دیگر که یک بلاک چین خصوصی می تواند فراهم کند، نیاز دارند. گزینه های زیادی برای یک بلاک چین خصوصی وجود دارد که رایج ترین این گزینه ها هایپر لجر، R3 Corda و Quorum می باشند.

تراکنش ها توسط نود های انتخاب شده در بلاک چین پردازش می شوند. از منظر عملکردی، در اینجا تنها تعداد معدودی نود تراکنش ها را پردازش می کنند و این در حالی است که در مورد اتریوم ۱۲۰۰۰ نود در واقع می توانند عملکرد را در حیطه سرعت تراکنش ها و زمان واکنش دهی ارتقا دهند.

تراکنش ها به طور عمومی در بلاک چین قابل رویت نیستند و تنها نود های انتخاب شده در این بلاک چین های خصوصی می توانند به دفتر کل دسترسی داشته باشند. به عنوان مثال در R3 Corda، تراکنش بین نود ها می تواند انجام شود در حالی که بقیه بلاک چین مشارکت نکنند.

مزایای بلاک چین های عمومی

۱- خواندن و نوشتن باز

هر کسی می تواند با تحویل تراکنش ها به بلاک چین مشارکت کند به عنوان مثال اتریوم و بیت کوین به این شیوه هستند. در این موارد، تراکنش ها را می توان بر روی کاوش گر بلاک چین مشاهده نمود.

۲- دفتر کل توزیع شده است.

پایگاه داده مانند رویکرد کلاینت-سرور متمرکز نیست و همه نود ها در بلاک چین در اعتبار بخشی تراکنش مشارکت می کنند.

۳- تغییر ناپذیری

وقتی چیزی در بلاک چین نوشته می شود، آن را نمی توان تغییر داد.

۴- ایمن به دلیل استخراج (قانون ۵۱ درصد)

به عنوان مثال در مورد بیت کوین، بدست آوردن اکثریت قدرت شبکه پتانسیل فراهم کردن خرج کردن دوباره را در مقیاس عظیمی دارد و توانایی جلوگیری از تایید تراکنش ها هم در میان این اقدامات بدخواهانه احتمالی در صورت بدست آوردن اکثریت قدرت شبکه می باشد اما در عمل بدست آوردن این قدرت تقریبا غیر ممکن می باشد.

تعدادی از مزایای بلاک چین های خصوصی

۱- مجوز سازمانی

سازمان منابع و دسترسی به بلاک چین را کنترل می کند، بنابراین این بلاک چین ها خصوصی یا مجوز دار هستند.

۲- تراکنش های سریعتر

وقتی که نود ها به طور محلی توزیع شوند و همچنین نود های کمتری برای مشارکت در دفتر کل موجود باشد، عملکرد سریعتر خواهد بود.

۳- مقیاس پذیری بهتر

قادر بودن به اضافه کردن نود ها و سرویس های عند المطالبه می تواند مزیت عظیمی برای سازمان ها باشد.

۴- پشتیبانی انطباقی

احتمالا یک سازمان نیازمندی هایی انطباقی دارد که باید به آنها پایبند ماند که کنترل کردن زیر ساخت توسط خود سازمان این ضرورت را پیوسته مقدور خواهد کرد.

۵- به دلیل وجود نود های کمتر، اجماع کارایی بیشتری خواهد داشت.

بلاک چین های خصوصی نود کمتری دارند و معمولا الگوریتم اجماع متفاوتی نیز دارند که به عنوان مثال می توان BFT را در مقابل POW نام برد.

تا به حال در مورد بلاک چین های خصوصی و عمومی در این مقاله صحبت شد و حالا می توانیم در مورد بعضی از تفاوت های آنها صحبت کنیم و اینکه هر نوع متفاوت از این پلتفرم ها قصد فراهم کردن چه چیزی را دارد.

پس بلاک چین های عمومی برای سناریو هایی خوب هستند که محافظت از ناشناسی کاربران و یا اضافه کردن ارزش به یک راه حل مهم باشد و این بلاک چین ها برای راه حل هایی که باید مساوات را بین همه کاربران برقرار کرد، پلتفرم هایی بسیار عالی می باشند. و به همین خاطر است که امروزه می بینیم اکثر بلاک چین های عمومی برای پشتیبانی از ارز های دیجیتال به کار می روند و این یک مثال کاربردی عالی برای این نوع بلاک چین ها می باشد.

در مورد یک ارز دیجیتال مانند بیت کوین، لایت کوین، اتریوم و غیره نیاز به مجوز و یا دسترسی بر اساس نقش نیست. هر فردی باید بتواند بیت کوین داشته باشد و هر فردی باید قادر به ترید آن با دیگران باشد. و این منجر به یک مدل بدون مجوز باز با شفافیت کامل می شود.

این در جهان سازمانی خیلی متفاوت است زیرا در آنجا می بینیم که بلاک چین های خصوصی به اندازه مورد نیاز پذیرفته شده اند و نگرانی ها برعکس می باشد. در یک سناریوی سازمانی و تجاری، ناشناسی چیز بدی است. آنها می خواهند بدانند که مشارکت کنندگان دقیقا چه افرادی هستند زیرا در اینجا شفافیت کامل لازم نیست.

در این مورد، شما نمی خواهید که همه داده های تجاری خود را با مشارکت کنندگان در شبکه تجاری خود و یا به مقیاس عظیمی با عموم به اشتراک بگذارید. شما می خواهید کنترل کنید که چه افرادی و تحت چه شرایطی به پاره ای از اطلاعات دسترسی خواهند داشت. شما همچنین می خواهید کنترل کنید که چه کسی این اطلاعات را در بلاک چین بنویسد.

بنابراین احتمالا شما از یک راه حل بلاک چین خصوصی استفاده می کنید تا روابط بین فروشنده و تامین کننده را مدیریت کنید که در اینجا تنها شما و تامین کنندگان شما قیمت پرداختی برای جنس خاصی را مشاهده نمایند. تنها یک تامین کننده خاص قادر به رویت جزئیات قرارداد می باشد، آن هم جزئیات قراردادی که شما با آن تامین کننده دارید نه با تامین کنندگان دیگر. و شما ممکن است بخواهید تعدادی از ماکرو داده های سطح بالا را با مصرف کنندگان به اشتراک بگذارید، بنابراین آنها ریشه محصولاتی را که در حال خریدنش هستند رویت خواهند کرد و البته شما می خواهید جنبه های مالی پشت آن را کاملا پنهان کنید.

بنابراین وقتی به تفاوت این دو نوع راه حل و این دو نوع بلاک چین نگاه می کنیم، می بینیم که بلاک چین های عمومی تمایل دارند که بیشتر بر سناریو های کسب و کار به مشتری (B2C) متمرکز باشند؛ در حالی که بلاک چین های خصوصی مانند هایپر لجر به خوبی برای سناریو های کسب و کار به کسب و کار (B2B)، زنجیره تامین، ارتباطات زنجیره ارزشی یا ایجاد هر نوع زیر ساخت اشتراکی بین سازمان ها طراحی شده اند.

همچنان که قبلا گفته شد، مهم است به یاد داشته باشیم که یک تصور غلط بزرگ وجود دارد و آن این است که بسیاری فکر می کنند که بلاک چین های خصوصی و عمومی رقیب هستند. اما در واقع این طور نیست و در بسیاری از کاربرد های جهان واقع ترکیبی از هر دو موجود می باشد.

درک تفاوت بین آنها مهم است و همه آن از مدیریت هویت شروع می شود. اساسا وقتی که با خودتان در مورد بلاک چین های خصوصی و عمومی فکر می کنید، چنین فکر کنید که همه ماجرا با مدیریت هویت آغاز می شود و در بلاک چین های خصوصی، شما از ابتدا می دانید که همه مشارکت کنندگان چه کسانی هستند.

اما در مورد بلاک چین عمومی، شما نمی دانید که مشارکت کنندگان چه کسانی هستند و این بدین معنی نیست که شما نمی توانید یک راه حل مجوز دار بر روی یک پلتفرم عمومی بسازید، بلکه خود شما، معماران و توسعه دهندگان شما منطق و مکانیسم های پشت مدیریت هویت را می توانند توسعه بخشند. این توصیفی خلاصه از بلاک چین های خصوصی و عمومی بود. آنها در واقع دو چیز متفاوت هستند. این بلاک چین ها مقاصد متفاوتی دارند و در مثال های جهان واقع می بینید که پیوسته از ترکیب هر دو استفاده می شود.

منبع: medium