خزر به نفس نفس افتاده است..

پارسینه: شمال برای ایرانی ها خاطره جنگل و آب و فراوانی است، برای ایرانی ها کویر زده، خشکی دیده، شمال یک خاطره جمعی خوش و نسبتا ارزان است، یک خاطره خوش نه چندان دور با پیکان پدر راهی آن می شدیم،در ساحلش شن بازی و شنا می کردیم… شمال جایی که دلمان می آید سهمیه بنزین مان را برای رسیدن به  آنجا خرج کنیم، یک مقصد شیرین و در دسترس که آب و هوایش زمین تا آسمان با بقیه ایران فرق می کند،  خزر و شمال برای ما چیزی بیش از یک دریا و یک منطقه است، ما انگار یک حس مالکیت مخصوص به شمال داریم،  دریای خزر چیزی است انگار مال خودمان،  مال خود خودمان، نشانه اش هم تعصب خالصانه  و بعضا تعجب آور خیلی از ما  بر سهم بیست درصدی مان از خزر که یکی از موضوعات ثابت بحث های سیاسی-خانوادگی است.