مقصر اصلی روزگار سیاه پرسپولیس کیست؟

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک از خبرآنلاین: «مقصرناکامی های پرسپولایس کیست؟» اگر برای این عبار ت ساده نظر خواهی گذاشته شود ، براساس همه آنچه در دو سال گذشته رخ داده و نتایجی که تیم گرفته ، بدون شک اولینمقصر از نگاه افکار عمومی وزیر ورزش است. این قدر این حس «وزیر محکوم پنداری» قدرتپیدا کرده که استادی مثل ابراهیم افشار؟؟؟ هم وقتی بعد از مدت ها دلش می خواهددرباره فوتبال بنویسد ، طعنه ای به وزیر می زند.

اما به واقع سهم محمود گودرزی در این عدم نتیجهگیری چقدر است؟ او که چندی قبل روبروی مان نشسته بود و سخن می گفت وقتی نوبت بهپرسپولیس و استقلال رسید ، چنان با هیجان از اتفاقی که در این دو تیم افتاده سخنمی گفت تا باور کنیم از نظر آقای وزیر دست گروهی که از بودجه بیت المال به نام ایندو تیم می خوردند و می بردند کوتاه شده.

نگاهی به عملکرد پرسپولیس در ده سال گذشته نشانمی دهد این تیم تنها یکبار و در شرایطی معجزه آسا توانسته قهرمان شود. در سالی کهیکی از سیاسی ترین هیات مدیره های تاریخش را داشت و تقریبا همه می دانستند وروداعضای شورای شهر و نمایندگان مجلس در این تیم ، خیلی دلیل ورزشی ندارد. غیر از آنسال ، هیچ گاه این تیم موفق نبوده و برای مثال علی میرزایی مدیر پیشین این تیم میگوید:«تیمی که در این 10 سال بیش از 300 میلیارد در آن دود شده و هوا رفته یعنیمشکل دارد.»

این مشکل اما از کجا شروع شده که نه مهرعلیزاده، نه علی آبادی ، نه سعیدلو ، نه عباسی و نه همین گودرزی قادر به حلش نیستند؟

از سال 1383 بود که مجلس پایه تغییراتی را درقوانین حمایت از ورزش قهرمانی گذاشت. مجلسی که سیاست های اجرایی اصل 44 را در قانونبودجه کشور تصویب کرد. از آن زمان بود که ورزش قهرمانی محدود شد. این دو تیم بایدواگذار می شدند .

 کلافسردرگم سه گانه واگذاری ، تملک دولتی و پذیرفتن ریسک از دست دادن دو تیم پر طرفدارهمیشه کابوسی برای دولت ها بوده است و چالشی برای متولیان ورزش . دو تیمی کهپتانسیل اجتماعی دارند بخصوص برای حرکت های پوپولیستی انتخاباتی .

در همه این سال های قبل از گودرزی ، وزرا یاروسای پیشین در شرایط رونق اقتصادی قبل از تحریم ، تا می توانستند بودجه به این دوتیم تزریق می کردند یا شرایط دور زدن قوانین را فراهم می کردند و می گذاشتند مثلااز ستاد سوخت همین طور بی رویه پول وارد این تیم ها شود اما آنچه در عمل به جا میماند ، ناکامی بود و ناکامی. تیمی که در هر فصل در طول یک دهه به طور متوسط 2 مدیرعوض کرده ، یعنی هیچ گاه ثباتی نداشته.

از زمان روی کار آمدن گودرزی اما همه قوانین سختگیرانه و مشکلات ساختاری تیم ها بود ، دولت از یک سو باید این تیم ها را بر اساسقانون مصوب مجلس و فشار مجلسی ها واگذار می کرد و از سوی دیگر نه دولت و نه مجلسحاضر بودند تیم ها را به آنهایی بدهند که خود را گزینه خرید تیم ها کرده بودند.اهلیت هیچ کدام شان به تائید نرسید و چند نفری هم که اصلا بازداشت شدند و هنوزپرونده های باز فساد مالی دارند. گودرزی و گروهش باید این تیم ها را اجاره میدادند و این اجاره دادن ها لاجرم مشکل ساز بود چون غیر از عنصر شهرت ، هیچ دلیلدیگری نمی تواند سبب شود کسی دنبال برندهای دو تیم حساس پایتخت باشند که هیچزیرساختی در فوتبال مان نداریم تا بتوانند به آسایش درآمدزایی پایدار داشته باشندپس توقع رسیدن به سود منطقی از این مسیر چیزی شبیه به محال بود و بی پول هم ساختنتیم هایی مردم پسند ، بخصوص برای این دو تیم به سادگی مقدور نیست. تیم هایی که هیچهزینه ای را در یک دهه گذشته برای سازندگی نکردند و عادت به حاضری خوری دارند اماحالا دیگر پولی هم ندارند تا بتوانند برای خود ستاره بخرند.

گودرزی حالا وارث یک مرثیه شوم است که روی دستشمانده. اگرچه او هم در انتخاب هایش خالی از اشتباه نبوده و گروهی از منتقدانش بهدلیل انتخاب های وزیر به او انتقاد می کنند اما حتی اگر او هم به سبک همه قبلی هابرای این دو تیم از نزدیکانش استفاده کند تا اقلا بداند چه اتفاقی در این تیم هامی افتد . حتی اگر به دلیل دور بودنش از فضای سیاسی ، مدیران انتخابی او از نظرجایگاه شغلی ، قابل مقایسه با وزرا و سردارانی که پیشتر به استقلال می آمدند ،نباشند هم به سختی می توان گودرزی را مقصر شماره یک مشکلات پرسپولیس دانست. اگرچهامروز که پرسپولیس ته جدول چسبیده ، به سختی می توان از یکی مثل گودرزی دفاع کرد ،بخصوص برای مایی که همیشه به خیلی از تصمیمات ناگهانی تشکیلات او ، ایرادهای اساسیگرفته ایم ، دفاع از گودرزی دشوار است اما بی شک انداختن تمام گناه ها به گردنگودرزی ، خارج از دایره انصاف است.