اینک آینده

توافق حاصل شد و شهد این دستاورد مردم را بسیار خوشحال کرد و آثار معنوی و مادی این رویداد به مرور بر چهره و سفره مردم خواهد نشست.

خوشحال شدن و امید داشتن وظیفه ملت است و طبعا به بهترنی نحو و بنابر ظرفیت های موجود این وظیفه را به صورت خودجوش انجام خواهند داد اما در این میان وظیفه دولت ها امیدها را ناامید نکردن و خوشحالی ها را تداوم دادن است. آیا دولت ها نیز وظیفه خود را به خوبی مردم انجام خواهند داد؟

1-    از فردای نه چندان دور منابع دلاری بلوکه شده زیادی به مرور آزاد خواهد شد اما دولت و بانک مرکزی باید بدانند که این منابع فرصت نیست بلکه تهدید است. اگر قرار باشد دولت از هم اکنون به این منابع دلخوش دارد و از قبل محل هزینه برای آن در نظر گرفته باشد نباید شک کرد که ما از توافق سود نکرده ایم بلکه زمینه وابستگی به منابع نفتی شدت گرفته است.

2-   در حقیقت فرصت اصلی گشایش دروازه های اقتصاد و بازرگانی ایران و جهان به روی یکدیگر است.بانک مرکزی و دولت باید زمینه اجرایی شدن این فرصت را فراهم کنند. اینکه چه تمهیداتی برای آینده فراهم شود از نکات مهم و اساسی است. اگر چه همه وزیران اقتصادی و روسای بانک مرکزی در دولت های مختلف ادعا کرده اند که بر خروج از اقتصاد نفتی اشراف دارند اما وقتی به کارنامه آنان نگاه می کنیم می بینیم که در عمل چندان متفاوت از یکدیگر عمل نکرده و چاله های اقتصادی کشور با دلارهای نفتی پر می شود چاله هایی که هیچ وقت تمامی ندارد.

3-    دستان نامرئی در اقتصادهای نفتی  همیشه وجود دارند تا هزینه ای بیافرینند و دولتهای این کشورها به صورت سیری ناپذیر منابع  را خرج می کنند. شاید همدیگر را نشان دهند که منابع چندصد میلیارد دلاری را این دولت هزینه کرده و آن یکی تنها چند ده میلیارد دلار  درآمد نفتی داشته است اما نباید از یاد ببریم که آنکه کمتر درآمد داشته باید شاکر باشد که به صورت یک سعادت اجباری منابع خدادادی را کمتر اسراف کرده است.

4-  بسیاری اعتقاد دارند که« اگر منابع نفتی هم نداشتیم وضعمان بهتر از این که هست نبود. » نکته آن است که نمی توانیم به موقعیتی دیگر فکر کنیم که اگر منابع نفتی نداشتیم چه می کردیم چون منابع نفتی داریم و ایجاد چاله های هزینه ای به شکل مزمنی ، درد همیشگی دولت ها  در کشور ما  بوده است. نگارنده چندان امیدی ندارد که راهی اجرایی برای خروج از وضعیت فعلی داشته باشیم بلکه تنها امیدوار است معجزه ای رخ دهد تا درآمد نفتی سر از جیب دولت ها و کتاب بودجه درنیاورد.

5- دولت و مجلس درتلاش هستند تا یارانه افراد پردرآمد را بگیرند وخرج کنند تا بودجه عمرانی به صورت اهرمی بتواند عمل کند. سوال این است آیا این نوع نگرش خود به نوعی وابستگی بیشتر به درآمد نفتی نیست؟ کاش دولت و بانک مرکزی به جای تلاش برای حذف یارانه ها به سمت ایجاد یک صندوق سرمایه گذاری یارانه ها بروند و افراد یارانه بگیر را به عنوان سهامداران صندوق در نظربگیرند. سپس  منابع جمع آوری شده در صندوق  را در محل های مورد  نیاز  سرمایه گذاری و سود آن را به حساب یارانه بگیران واریز کنند.سازوکار این مسئله چندان سخت نیست.

6- توافق درگاه ورود به روشنایی اقتصادی هست اما خود جایی را روشن نمی کند در نهایت همسویی نهادها و فعالان اقتصادی راز روشنایی را خواهد گشود. جهان تلاش کرد با ایران به نقطه اعتماد و احترام متقابل دست یابد آیا در درون ایران نهادها و فعالان اقتصادی این توان را دارند که به نقطه قابل اتکایی از اعتماد و احترام متقابل دست یابند؟

لینک کوتاهلینک کپی شد!
ممکن است شما دوست داشته باشید
بدون نظر
  1. علی می گوید

    مطالب شما زیبا وپربار می باشد لطفا ساده تر بگویید تا قابل فهم باشد . احسن به فهم شعور درک شما اگر چنانچه مقدور است عکستان را هم به روز کنید. فکر کنم اگر این عکس را روی قند دان بزنن بچه از ترسش سراغ قند نخواهد رفت.

  2. فرهاد افروغ می گوید

    از علی عزیز که روز سه شنبه سیزده مرداد بذل عنایت کرده و پیام گذاشته بودند تمنایی عاجزانه دارم
    شما که به این سا یت سر میزنید قطعا از افراد فرهیخته و با سواد و دانشمند شبکه بانکی هستید فلذا از شما انتظار میرود در جهت تقویت جناب اقای مهندس فراهانی که از نوابغ کشورو صدای رسای شبکه بانکی کشور هستند حمایت فرمایید البته با پوزش فراوان از حضرتعالی

ارسال یک پاسخ

7  +  2  =